Dus two steps up , one step back equals one step forward!
Nee het gaat niet vanzelf.Het vraagt enorm veel kracht, zo'n afgebroken lijf en ziel!
Enthousiast begon ik drie weken geleden aan Herstel en Balans.
Een revalidatie programma om na kanker te hebben overleefd, conditie op te bouwen en te leren het leven weer op te pakken.
Dat klinkt misschien voor menigeen wat apart,maar geloof me de oude ik is er niet meer en ik moet met de nieuwe ik leren leven.En dat valt niet mee!
Zoals ik steeds zeg, dat lotgenoten contact wilde ik totaal niet.Ik had genoeg aan mezelf.Net als bij zwangerschappen,al die verhalen,ik zat er niet op te wachten!Toen ik 4 maanden geleden aan mijn oncoloog vroeg of dat wat voor me was, zei hij me dat er nog 11 anderen waren in zo'n groep waaraan "nogal wat geknutseld moet worden" en zoals hij mij kende, ik dáár waarschijnlijk niet zo op zat te wachten.Maar ook vertelde hij dat wetenschappelijk wel is bewezen dat dit revalidatie programma zeker een enorme bijdrage levert aan de verwerking na kanker!Als je ervoor openstaat.
Persoonlijk heb ik het erg op prijs gesteld dat hij mij dat zo eerlijk zei.Je moet er ook echt aan toe zijn,tenminste een type als ik. Om je zo kwetsbaar te durven opstellen, je open te stellen ,te accepteren en te willen leren, hoe nu verder!
Natuurlijk is iedere mens anders en zo zitten er in mijn groep H&B ook mensen die het heerlijk vinden vooral te praten over wat hen dan wel is overkomen.Ik merk dat ik me daar voor afscherm,geen enkel verhaal is gelijk en als ik iets heb geleerd het afgelopen jaar is het wel dat ik , zonder egoïstisch te worden wel ,mijn empathisch vermogen eens wat mag afremmen.
Ik ben nu eenmaal nogal een zorgzaam type,bied een luisterend oor, sta graag voor anderen klaar ,wat een mooie eigenschap is....alleen zoals dat vaak gaat met mooie eigenschappen wordt die als je niet oppast je valkuil!Zo ook hier, ik vergat daarbij mezelf nog al eens!
Natuurlijk zit dit in mijn aard,maar je kunt wel leren er anders mee om te gaan.
Ook mijn omgeving maakt kennis met een nieuwe ik, ik ben zeker niet te oud om te leren en geniet op een veel intensere manier van vele kleine dingen!
Samen met mijn man,ook hij staat echt anders in het leven!
Onze kinderen zijn zeer omgevings sensitief.En ik kijk en luister graag naar hen .
De oudste kan heel goed relativeren,daar leer ik veel van.Wie ben ik om te zeggen dat onze kinderen alleen van ons leren?Wij kunnen zoveel van hen leren!Wijsneuzen!
De jongste eigenlijk ook:"mama je kunt je er ook niét druk over maken, hoe voel jij je er zelf bij?"
Precies wat wij altijd zeggen,blijf dicht bij jezelf,kind!
Waar ben ík mezelf kwijtgeraakt dan?Lang geleden!Dat soort dingen komt nu weer boven. Na een bijna dood ervaring.Things happen for a reason!
We delen als H&B collega's,sorry maar zo noem ik hen liever dan lotgenoten,één ding.
We hebben kanker overleefd.Twee van ons darmkanker,waaronder een heer!En de anderen allen borstkanker.Bijna allemaal hebben we chemo behandelingen ondergaan en iedereen is geopereerd en bestraald!Zucht!
Vermoeidheid en vergeetachtigheid, frustratie en angst overheersen bij allen.Zo blijkt uit de allereerste bijeenkomst.We mogen elkaar interviewen en dan voorstellen aan de hand van een hand!
Vragen stellen over:
 |
| Leven weer in de hand hebben |
Ringvinger: wie omringen je familie en/of vrienden?
Centraal, middelvinger,nou ja en ook met een knipoog natuurlijk: Kanker,wat is er gebeurd?
Doelen, wijsvinger: Wat wil je bereiken met deze revalidatie cursus?
Nu, duim: Wat maakt je gelukkig,wat doe je graag,wat is er positief in het nu?
Nou deze laatste zal ik ook meteen beantwoorden:
Leven !Met mijn gezin en familie en vrienden,genieten van, zorgen voor mijn gezin,het grootste goed in mijn leven!Dat dát weer kan!
Bouwen aan mijzelf,ook al betekent dat afstand nemen van.In zelfbescherming tegen over 'overempatisch'(is dat een woord) leven.
Een voorzichtige, indrukwekkende, kennismaking met de groep.Knap dat iedereen zich zo openstelt aan ja toch 11 complete vreemden,waarmee je alleen het overleven van kanker gemeen hebt!
Nu na vier weken merk ik al dat we een échte groep zijn!Hebben vooral veel lol, moedigen elkaar aan
en zijn steun voor elkaar doordat we gewoon tegen dezelfde 'problemen' aanlopen.En inderdaad iedereen vergeet wel eens wat ,of is wel eens moe!
Toch is dan de herkenning, waarom wij dingen vergeten of waarom wij zomaar moe zijn van niks doen, heel prettig.12 krachtige mensen die hun leven weer in eigen hand nemen!
Ik ben echt heel druk met werken aan mezelf,psychisch en fysiek.Revalideren heet dat,zucht!
Wat een werk. Ik ga in de schaduw zitten bij een hockeywedstrijd van de kids, als een bejaarde dame.(Er zijn hoog bejaarden fitter dan ik,geloof me!)Na eerder al verzocht te hebben met iemand mee te mogen rijden in plaats van zelf te hoeven rijden omdat ik om 11 uur op zaterdagochtend al vermoeid ben.En dat zou ik anders nooit gedaan hebben,reed juist altijd liever zelf,omdat ik autorijden gewoon leuk vind!Moe maar toch gerust genieten van mijn kids.Leren leven met mijn handicap.Accepteren dat ,wat ik al vroeg in deze situatie zei, die 'oude ik' , komt niet meer terug,ook écht te accepteren.Al werk ik me kapot,om dichtbij te komen.
 |
| Nog wat tijd graag om dit hoofdstuk af te sluiten,ben hard aan het werk dat te realiseren! |
Maar nu dóór.Niet veel mensen staan stil bij hoeveel werk er nog is,aan herstellen van lijf en geest,
om weer in balans te komen. In een leven dat werd verziekt door kanker!
Gelukkig, zijn er velen die dit niet beseffen.Een sterfgeval,ongeluk of ander ernstige ingrijpende gebeurtenis in het leven doet mensen vaak pas stilstaan bij sterfelijkheid,onsterfelijkheid!Dátis leven!
En dat is maar goed ook.
Wat het is om zo dicht bij een afscheid te zijn en het dan toch te redden,woorden schieten tekort.
Afgelopen week weer onder ogen moeten zien hoe borstkanker anders kan aflopen,maar één van de vele voorbeelden die ons ter oren kwam. Maar deze kwam dichterbij vanwege het contact dat Madelief met deze twee lieve dochters van overleden moeder heeft.Maar ik weet het:ik heb geen pech,maar geluk gehad,ik mag door.Daar moet ik op vertrouwen.Dat valt niet altijd mee.
Maar ik doe mijn best,door met 'herstel en balans',waardoor ik hopelijk over 12 weken,fysiek en psychisch sterker sta in mijn nieuwe herwonnen leven,dóór te mogen gaan met leven.
Overwinning op kanker,new me!Herstel en balans, wat houdt dat in?
Evenals bij mensen na een zwaar ongeluk of een herseninfarct (of andere ingrijpende ziekte) waar gebouwd moet worden aan lichaam en geest,zie ik mezelf dus dan zomaar, alsof het de normaalste zaak van de wereld is,het revalidatiecentrum binnenlopen.Waar ten eerste de confrontatie met 'het kan altijd nog veel erger'afschuwelijk binnen komt.Je wilt daar niet zijn!
Maar goed, herstel en balans dus:
Drie middagen in de week hard werken aan jezelf,in groepsverband.
Eén middag,conditie opbouw met behulp van fitness apparatuur en in het zwembad,
oefeningen en spel!Volgens het schema heet dit fysiotherapie en hydrotherapie!Ja met zijn allen in een zwembad met een bal tussen je benen naar de overkant zien te komen schept een band!Écht!
Eén middag gesprek met psychologe afwisselend met diëtiste,oncoloog en ergotherapeut,
over wat kanker met je gedaan heeft en wat je eraan kan doen om het te sturen,zodat jouw leven weer van jouw wordt!Want zó is het, je leven is letterlijk uit je handen gevallen! De controle en vertrouwen terugkrijgen in lijf en leven, op zo'n manier dat je jezelf niet steeds voorbij holt!
En één middag door middel van sport en spel conditie opbouwen en grenzen opzoeken en er niét overheen gaan!Begeleid door een fysiotherapeut en bewegingsagoog!Zo'n middag kan bestaan uit allerlei middelbare school sporten in de zaal beoefenen,maar ook een wandeling op niveau zelfs een Nordic wandeling zal hierbij aan bod komen!We voelen ons dan weer even een middelbare scholier met die basketbal of badminton racket in onze handen!We 'keten' wat af!
Zouden we het filmen dan is het absoluut een topper bij funniest home videos!
Opnieuw leren omgaan met je energie,oh voor een totaal niet spaarzaam type,ben ik nu toch zo energie zuinig bezig!Dus drie middagen hard aan het werk en geloof me het werkt behoorlijk dóór!
 |
| 9/11/2001 |
"Under construction"
Vandaag 11 jaar geleden,9/11!
Ik heb dit vergelijk al eens eerder getrokken,je lijf dat als de ruïnes van the twin towers toegetakeld wordt bij iedere chemo behandeling.Dat zelfde lijf is nu nog steeds,ook al is mijn 'laatste' behandeling,bestraling,6 maanden geleden geweest,under construction!Aan het opbouwen,aansterken!Dat gaat zeker geen 11 jaar duren,no way,maar nog wel wat geduld en tijd voor het weer echt sterk is!Laatste behandeling,dat klopt ook niet want ik word nog iedere dag behandeld met hormoontherapie!
De effecten daarvan mag ik ook niet onderschat
Maar we zijn op weg naar :
 |
| 9/11/2012 |
Op dit moment verloopt het als in een rouwproces.Alles is vergelijken met vorig jaar.Volgens de eerste psychologie bijeenkomst die ging over verwerken,hoe doe je dat , volgens de drie A's in welke fase zit je?Afweer, Afscheid, Aanpassen?In vele gevallen zit je nog in alledrie!Je probeert vast te houden aan je oude leven, alsof er niets gebeurt is soms.Maar bent ook al verder in emoties van angst en verdriet,die dan weer vallen onder de afscheidsfase.En in een aantal gevallen pas je je ook al aan aan je herwonnen leven!Zo is dat voor iedereen verschillend.
Dit blog is een heel groot deel van mijn verwerking en ik herken nu ook de fases die ik door ga.
Eerst veel ontkenning,óver relativeren,dan erkennen van verdriet, woede etcetera en op weg naar accepteren en aanpassing in je prachtige nieuwe wereld !
Chemo is ziek zijn,je controle, waardigheid verliezen,afhankelijk zijn en moeten toegeven aan een zwak lijf,kapot gemaakt!Operatie is onzekerheid,amputatie een verminking van je lijf en ziel en bestraling het langzaam kapot maken van slechte cellen,maar ook goede waardoor je extreem vermoeid raakt!Het water achter mijn ogen staat hoog, als mensen vragen hoe gaat het,goed, je ziet er goed uit ... ja klopt dank je..maar er schuilt een groot verdriet,een waterval die me overspoelt regelmatig,liefst als ik alleen ben om niet onze kids weer te belasten met mijn verdriet.Want waarom ben je dan verdrietig, je moet toch blij zijn ? JA, dat ben ik ook! Onmogelijk te beschrijven.
Over een paar dagen was vorig jaar mijn eerste chemo behandeling een feit.Daarna, het lijkt wel een film, die met mij opgenomen is, maar niet te bevatten.Ongelooflijk,dat ik zo kapot ben gemaakt en toch nu binnen een jaar weer fiets,wandel en mijn hele huishouden kan runnen,waar je toch blij mee kan zijn he!Wassen,koken,poetsen,boodschappen,JA het is zo.Ik kon het niet,niet lopen, niet fietsen, niet eens koken....Laat iedereen maar zeuren,werk en huishouden,als je het niet meer kunt, deelnemen aan en zorgen voor je gezin,dan besef je echt wat je mist!Ik hoop dat velen niet weten waar ik het over heb,dan gaat het ze goed!
Maar ons heeft het verrijkt,dat wel.Tegen wil en dank,maar ons leven gaat door
en we zijn er blij mee.
Things happen for a reason,ik mag het niet altijd zeggen van mijn omgeving,maar het is wel het gevoel dat overheerst,kennis, verrijking, inzicht in het leven.Zonder al te sentimenteel te worden,kanker heeft ons doen inzien wat de waarden van het leven zijn .The meaning of life:Pain,laughter,tears,but most of all, love and be there for the ones you love!
Het valt me niet mee op dit moment positief te blijven.Ik merk dat met alle verhalen om mij heen bij herstel en balans zij mijn gevoel beïnvloeden.Hoezo omgevings gevoelig?!
Precies de reden waarom ik dat lotgenoten verhaal ver van mijn bed had gehouden!Ik moet me echt heel bewust afschermen,van al die verhalenIk wil niet mee gaan in slachtoffer zijn van kanker!
Maar ben ik dan zo hard voor mezelf? Streng voor mezelf?JA!
Dat ben ik.Spiegel in alle opzichten is pijnlijk,maar ik moet er wat mee.
Beter zorgen voor mezelf,zachter voor mezelf en luisteren naar problemen,advies bieden,maar het niet totaal op mijn schouders laten komen.Dát is een nieuwe ervaring.Uitdaging!
Living each day as if it's a last!
Enjoy Life It's Not A Rehearsel!Elinar!
Boodschap aan iedereen die dit leest!
Het is geen sprint,na deze marathon van overleven,is dit een marathon van op zoek naar nieuw leven,dankzij chemo,operatie en bestraling besef ik, ik heb nog lang,dus sprinten is geen optie!
De grootste valkuil na kanker is terug willen naar je oude 'ik', acceptatie van een veranderd zelfbeeld is een zwaar proces, maar stap voor stap en met behulp van deze revalidatie groep gaat ons dat allemaal lukken!
Ik blijf mezelf maar toch een beetje anders !
-WilliamShakespeare-
p.s. Voor iemand die zo ANTI lotgenoten contact was, ben ik behoorlijk bekeerd ;-)
