23 augustus 2011, was mijn D-day, mammografie,"mevrouw wilt u even terug komen de radioloog wil wat met u bespreken."
Ja , een biopsie was het gevolg, waarvan 2 dagen later de uitslag,
("u kunt dan beter niet alleen komen, de uitslag kans op positief nieuws is 50%", OK!)
BORSTKANKER in de grootste vorm!!Vandaag een jaar en 5 maanden verder voor het eerst weer een mammografie, van één borst ja! Ik was niet bang dat ik weer terug zou mogen komen omdat de radioloog iets verdachts zag, maar psychisch, het daar weer zijn , het hele circus alleen nu voor één borst, misselijk was ik ervan!
Gelukkig ik mocht inderdaad gaan. ÓP naar het gesprek met mijn goede vriend de chirurg, over 10 dagen!Voor de buitenwereld ziet het er allemaal weer normaal uit. Ik fiets, wandel, run mijn huishouden, boodschap hier en daar, ben daar ook belachelijk blij mee en trots op !Eenzaam.., is een gevoel, ja en ondanks de vele afspraken , niet alleen medisch, oedeem therapie, cardio begeleiding, zwemmen, maar ook vooral met familie, vrienden, vriendinnen, voel ik me eenzaam. Ik weet dat ik nooit meer zal zijn zoals ik was. Die, niets is te veel vrouw. Alles komt goed, laat mij het maar regelen, dame!Dát doet zéér.Ik weet niet hoe ooit dat te accepteren!
Vandaag direct na de mammo, door naar Ronald McDonaldhuis, om daar mijn taken te voldoen.Vrijwilligerswerk, voor gezinnen die het lot treffen van een kind dat in revalidatie moet door omstandigheden. Het is fijn om er voor hen te zijn. Mijn eigen ellende staat even op nul, ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen wat overkomt.Wat ben ik gelukkig dat mij dit is overkomen.
Ik ben er nog en zonder werk, kan ik gelukkig nog veel betekenen voor anderen!
De mammografie met de zeer niet empathische verpleegkundige, wat een botte koe(excuse le mots!), kan ik achter me laten, omdat ik me kan concentreren op de taken dáár.
(U bent hier al eens eerder geweest?Was haar vraag!Serieus!Nee, ik heb mijn borst voor de lol laten amputeren!!!)Dat kan toch niet.Ook onze lieve oudste dochter wist wat dit voor mij betekende, zij was ook opgelucht dat ik meteen na de foto weg mocht! Dus ik verliet opgelucht het ziekenhuis, ik mocht gaan en niet als 23 augustus 2011 terug naar binnen omdat de radioloog wat had gezien.
Op naar de rest van mijn leven...42 jaar te gaan!Is mijn motto!!Niet voor niets kanker bestreden!!!
