At peace with my thoughts




19 maart 2013 Brabants Dagblad

 Uit de anonimiteit! Dit zijn wij en dit maakten wij mee.
Met trots hier het artikel over de begeleiding van Stichting De Kinderen met het interview met Nina.
 Natuurlijk was ze liever in de krant gekomen om een vrolijkere reden, maar  ze vond het fijn zo ook, zoals ze zelf hoopt, anderen te kunnen steunen.
Velen tot tranen geroerd, maar gelukkig zijn wij, dat alles goed gaat en we samen een toekomst hebben.

Inmiddels met Anne, diverse universiteiten bezocht. Inspirerend en fijn om samen  naar haar toekomst te kunnen kijken.Volgend jaar, gaat Nina dan naar het middelbaar onderwijs en Anne naar het wetenschappelijk onderwijs. Anne heeft het er niet vaak over, maar beseft heel goed mijn verwerkingsproces op dit moment. Dus ik was enorm ontroerd toen ze in een van de college zalen tegen me zei: "Fijn he mam, dat je erbij bent om te kijken naar de nieuwe scholen voor mijn zusje en mij! "

11 april 2012. Laatste bestraling! De actieve behandeling van mijn borstkanker zit erop.
Actieve behandeling, ja zo wordt dat in de volksmond genoemd. Pas één jaar geleden stopte deze overlevingsmodus. De eenzame trein waarin mijn wereld even stil stond.
De 7, hoera nu nog 6, jaar hormoon therapie dient als een soort bestrijdingsmiddel tegen de eventueel nog aanwezige kanker cellen en een bestrijding van de voeding voor de,wie weet, nog aanwezige cellen.
Uiteraard komt deze therapie niet voor niets met bijzonder veel nare bijwerkingen, maar er is geen keuze in kiezen uit twee kwaden. Kanker bestrijden blijft een langdurig proces!

Zó, nu moet 20 maanden na de diagnose borstkanker het dan ook maar eens kláár zijn.
Het verdriet, want een afscheids-, acceptatie-,  rouwproces is wat het is.

En ja móet dat dan? Het verdriet een plekje geven wordt zo mooi gezegd.
En als daar nu eens geen plek voor is.
Het is  geen jas  aan de kapstok, het bestek in de juiste la, speelgoed opgeruimd in de kast,
 deur dicht en opgeborgen. Nee, het is iets dat voor altijd bij je hoort.


Doorgaan, niet blijven hangen in wat je overkomen is en vooral vooruit kijken en vertrouwen hebben in de toekomst.Vertrouwen? Was dat niet door oncologen bevestigd als : "de grootste kwaal na kanker!"?

Ja, ik ben er nog! En ja, ik mag kijken naar een toekomst! Blijf ik hangen in wat mij is overkomen?
 Nee, verwerken heet dat! Na mijn overlevingsstrijd, beseffen wat er gebeurt is, hoe dit in mijn leven te passen, omgaan met de beperkingen zonder iedere keer het gevoel te hebben dat ik me voor van alles moet verantwoorden, dat is niet blijven hangen, dat is doorzetten en keer op keer je neus stoten en je verdriet onderkennen, er mee om leren gaan. Dus geen wonder dat ik er nu heel graag over wil praten, maar mijn wereld stond , tijdens het overlevingsproces van 9 maanden, stil. Die van alle anderen om mij heen ging door.Dat is zéker maar goed ook. Mijn bewust zijn van wat me allemaal overkomen is kwam pas een jaar later. Met de neus op de keiharde feiten gedrukt, tijdens mijn revalidatie traject, Herstel en Balans. Om daar ook nog een vriend te verliezen, als het ware nog een extra statement naar het geluk dat ik heb gehad. Mijn oncoloog vertelt mij een week geleden nog dat ik zo zwaar onder controle sta, vanwege de agressiviteit van de tumor en het risico op recedief binnen 5 jaar! Daarom heb ik iedere 12 weken controle!! Iedere keer weer confrontatie en spanning. Toch ben ik er iedere keer weer positiever over, weer een slag veroverd, zo voelt het als ik weer dat ziekenhuis uitloop.

Mijn begeleiders remmen me af,ik wil soms toch weer meer dan ik kan. Terwijl mijn omgeving me aanmoedigt  de schouders er onder te zetten. En vooral niet teveel terug te kijken. Dát is ook wat ik doe. Maar wel met die wetenschap, dat ik nog lang niet ´de oude` ben. Dát ook nooit meer word! En voor wie weet, hoe lang heb ik nog? Meer uit de gevaren zone over 4 jaar? Ja is dat zo? Nu leven bij de dag. Dat zal voor velen moeilijk te bevatten zijn, maar zo is het. De 'oude'word ik nooit meer.

En dat wil ik ook niet meer. Ik wil wat ik kan en kan niet wat ik wil, dát moet ik accepteren!
Kom daar maar eens voor te staan.

Ik ben zo vaak opnieuw begonnen - Paul van Vliet 1979:

"Ik ben zo vaak opnieuw begonnen
Dan dacht ik: Nu ben ik los van toen
Nu heb ik het verleden overwonnen                                                  
Van vandaag af ga ik alles anders doen

Maar in vandaag ligt een deel van het verleden
En dat samen neem je weer naar morgen mee
En uit de dingen die wij gisteren deden
Ontstaat uiteindelijk ieder nieuw idee "

Emeritus hoogleraar psychiatrie aan de universiteit van Amsterdam, Prof. dr. Berthon Gersons verklaart: "zoveel mensen hebben het over weer 'de oude' worden, na zo'n ingrijpende gebeurtenis.
Dan zeg ik: lieve meneer, mevrouw, u wordt nooit meer de oude, u bent een nieuw mens, in een nieuw leven, grijp het en geniet."

Dus, nee niet de oude worden, maar een nieuw mens, inderdaad.Je wereld is onder je voeten vandaan geschopt en nu ben je op zoek naar vaste grond.Nog steeds?Ja, nog steeds!
Ik ben mijn leven weer in Eigen hand aan het nemen. Enthousiast op zoek naar een baan, die nieuwe uitdaging naast alle verrassende uitdagingen waar ik in mijn gezin al voor kom te staan.

Wanneer ik met mijn artsen én met vrienden praat die hetzelfde hebben meegemaakt,
hoor ik dat zij dezelfde ervaringen hebben.
Dus de onzekere ík, die dacht dat het weer eens aan haarzelf lag, heb ik maar weer eens een groot HALT toegeschreeuwd. Nee, je blijft er niet in hangen, je bent er prima mee om aan het gaan!
Zoals ik in een prachtig artikel las, van een moeder die haar kind had verloren. Dat ze schoon genoeg had van dat mensen om haar, heen maar bleven roepen dat ze het verdriet een plekje moest geven! Waar is dat plekje dan? Ja dat vraag ik me ook af.

Volgens de Vlaamse klinisch psycholoog Manu Keirse is het een
natuurlijk overlevingsverschijnsel, een afweer mechanisme vaak.
 Onterecht, maar mensen willen dat verdriet op een bepaald moment over is.
Ze zitten vast aan het beeld dat verdriet moet worden losgelaten, het een plekje moet worden gegeven het verwerkt moet zijn. Maar verwerken heeft niets te maken met loslaten en 'het is nu over en voorbij'. Verwerken heeft te maken met anders leren vasthouden.Verdriet gaat met je mee door je verdere leven heen. Zoals de schaduw die je overal volgt.

Daar kan ik me goed in vinden. De schaduw. Ik leef ons leven en geniet, van wandelingen met de liefste hond. Het halen en brengen van onze jongste dochter en alle vrolijkheid die zij en haar vriendinnetjes meenemen  naar ons huis.De verbondenheid tussen mijn liefste en ik. De kleine en grote verwonderingen, in gesprek en interactie tussen onze prachtige puber en mij.Alle heerlijke momenten met familie en vrienden. En dan plots, boem, is het er weer even. Dat gevoel van wat is me overkomen? Hoe moet ik nu verder met al mijn beperkingen, hoelang heb ik nog, waarom ben ik nog niet fit, hoe word ik fit?Wat voor vrouw,echtgenoot, dochter,vriendin,moeder ben ik nog? What is left in the ´new me`? Oppakken en doorgaan. We leven ons leven, vrijwilligerswerk schept veel voldoening, enthousiast op zoek naar een baan, genieten van alle heerlijke dagelijkse beslommeringen die de zorg voor mijn man en twee prachtige dochters met zich meebrengt. Alles, zonder dat verdriet van die levensbedreigende ziekte die onze wereld bepaalde!

Tot zij daar plots toch even opduikt, daar is zij weer die schaduw. Die hoort ook bij mij en iedere dag is daar de confrontatie, de verminking en de beperkingen.
Ook zijn daar de innelijke krachten om te genieten van het overleven en het leven,
maar evengoed ook het innerlijke verdriet.
En ja dat hoort nu bij me, de nieuwe ik.
Sterker, relativerender, gezonder, vrolijker maar ook met een groter verdriet.
Groter dan ik ooit gedacht had, dat mij dit zou overkomen. Een grotere wijsheid, ja dat ook.

In mijn hoofd zweeft een mij dierbaar gedicht van
Ph.D. Leo Buscaglia.(1924-1998):


"Als ik je vraag naar mij te luisteren en

 jij begint mij adviezen te geven,
 dan doe je niet wat ik je vraag.

 Als ik je vraag naar mij te luisteren
 en jij begint mij te vertellen,
 waarom ik iets niet zo moet voelen
 als ik voel,
 dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.

 Als ik je vraag naar mij te luisteren,
 en jij denkt dat jij iets moet doen
 om mijn problemen op te lossen,
 dan laat je mij in de steek,
 hoe vreemd dat ook mag lijken.

 Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me
 en probeer me te begrijpen.

 En als je wilt praten,
 wacht dan even en ik beloof je
 dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren."