Na de storm. 25 augustus 2015

    

Het regent, ja het regent zonnestralen!
Donkere wolken horen daarbij.
Donder en bliksem!
En heel veel water, noodweer!
Als geen ander weten wij dat achter
 die wolken een zon is.
 We voelen,  'BE-leven'  dat iedere dag.
Leven is niet vanzelfsprekend.

Niets is meer hetzelfde. Iedere dag is een dag van verandering, maar soms is er zo'n verandering waarin je het leven niet meer als vanzelfsprekend ervaart. Al je acties, ervaringen, relaties en gevoelens, komen onder een bijzonder vergrootglas te liggen. En helaas werd er geen glazen bol bijgeleverd.

Eerst waren we meer bezig met hoe we levend en als gezin uit deze storm zouden komen. Gedragen op handen, omarmd door duizend armen voelden we ons. Dankbaar voor alles,wat er nog te leven viel, vlogen we 12 maanden verder Op ontelbare door het licht gebroken zonnestralen, stralen van kracht, liefde en energie met een donderwolk vol bliksemschichten boven ons hoofd, die ieder moment in konden slaan. Alles wat zo dierbaar was kon verbranden.
Toen de zonnestralen weer van achter de wolken ons een toekomst vooruitzicht belichten, hebben we dat gevierd. Celebrate Life It's Not A Rehearsel.
Iedere 25 augustus, ook de vierde dag van de eerste schoolweek en de 13de september zullen altijd een donkere wolk voor me zijn.Beetje onze mini 9/11. Maar wel met een gouden randje.Lucky to be alive.

Meer nog dan eerder het besef, dat we wijzer werden door een levensbedreigende situatie onder controle te krijgen. Gelukkig mogen we ons noemen. want meer is het niet. Geluk! We vochten ook niet, we hebben ons overgegeven aan dat wat ons te doen stond.Vertrouwen op artsen en vertrouwen in elkaar houden. Als gezin praten, huilen, gillen, vloeken maar vooral veel lachen, delen , vertrouwen en van elkaar houden. Vasthouden, vooruit kijken, dag voor dag in het besef dat dat, alles is wat zeker is . Dat leven niet voor lief genomen mag worden.
En het als een voorrecht te beschouwen wat het je na de storm brengt.
Veel verdriet, onbegrip, onrecht, dat niet recht te trekken valt.
Maar veel meer nog dan dit, blijdschap, nieuw inzicht en ruimte,
om samen een recht te creëren dat Leven heet.
Het ruimt op, zo'n storm. Rijker werden we er van. Slechts 9 en 15 jaar op deze wereld, waren onze dochters. Twaalf maanden later waren zij zich  bewuster van het leven en hoe het te 'BE-leven' dan menigeen om hen heen. Á n'ímporte quel âge.

Dankbaar realiseren wij ons hoe moeilijk en verdrietig het zou zijn geweest als we minder
geluk hadden gehad. Zoals ook wij in onze omgeving ervaren hebben.

Echter na die twaalf maanden van aggressief overleven komen de intensieve na behandelingen.
Deze lijken minder aggressief, maar naast alles wat al kapot gemaakt is, zijn zij de onderhuidse immer aanwezige ettertjes die mij helpen, maar tevens ook zo veel energie vreten, letterlijk, om de boel onder controle te houden. De "u hebt het ergste overleefd hier zijn de kleine lettertjes" , dat idee.
 Lees: Iedere drie maanden controle. De noodzakelijke medicatie geeft weer meer kans op vervroegde osteoporose. Een ander middel verhoogt de kans op hart- en vaatziekten en weer een ander is nodig om toch maar niet de kans op baarmoederhalskanker toe te laten nemen. Behandelingen die noodzakelijk zijn, even belangrijk als de chemo's, amputatie en bestralingen. Er is geen 'beetje kanker', kanker is kanker. Maar ik zit helaas in het stadium van dat  laatste nog behandelbare stukje, voor dat er echt niets meer aan te doen is. Gelukkig voel ik me daarover, dus dóór ga ik, gaan wij.
 Die onzichtbare maar levens belangrijke overlevingsperiode na kanker. De periode waar ik midden inzit en die ik nog drie jaar dien vol te houden. Maar die wij als gezin moeten ondergaan en wederom allerlei relaties op scherp zet. Er is geen sprake van blijven hangen in wat mij overkomen is, noch van het een plekje geven. Het hoort bij ons.

Zowel psychisch als lichamelijk weer in balans komen, letterlijk en figuurlijk in mijn energie komen. En met die energie willen wat ik kan en niet kunnen wat ik wil. Diverse operaties verder, die niet uitgevoerd zijn zoals dat mogelijk zou moeten zijn geweest.Waardoor nog meer fysieke pijn en verdriet in mijn leven me dagelijks herinneren aan waarom dit heden is zoals het nu is.
Op je 42ste met een borstprothese leven, met alle psychische en lichamelijke ongemakken die daar bij komen kijken. Dan toch  de beslissing nemen dat een zware maar levenskwaliteitsverhogende operatie je een groot deel van je leven, je eigenwaarde, je zelf verzekerdheid gaat terug geven, dat is een weloverwogen beslissing. Als daar dan behoorlijk wat fout gaat, valt er weinig limonade van de citroenen te maken! Ik ben geen zwartkijker dus kies voor de zonnige kant, keer op keer.

Kanker heeft mij en ons gezin veel afgenomen. Soms mag je ook gerust weer eens stil staan bij dat feit. Ondanks dat je blij bent met wat je allemaal nog wel kunt en hebt.
Dat éne bestaat naast dat andere het is ons leven. Verdriet naast dankbaarheid.
Vechten tegen de kanker is niet wat ik heb gedaan, dat is in mijn optiek namelijk niet mogelijk.
Mijn lijf heeft zich geprobeerd staande te houden bij toediening van alle bestrijdingsmiddelen waarmee het werd aangevallen. Om zo de vijand uit te roeien. Met medicijnen proberen te bestrijden, dat is wat er gebeurt. Dat alles overleven is een kwestie van geluk. Als de kanker sterker is, overleef je het niet. Bewijzen genoeg van "vechters" die allemaal wilden overleven.
 Zij verloren niet, zij werden verwoest door de kanker.

Ondanks alle pijn, geduld, verdriet en ja nu wel, het vechten voor het herwinnen van mijn kracht, mijn energie, mijn gezondheid.
Blijf ik niet 'hangen in', maar wel bewust van alles wat kanker ons ook gebracht heeft.
Dagelijks vervloek ik de ziekte die onze levens op zijn kop zette. Die ons nog vaak angst aanjaagt, verdrietig maakt, onzekerheid brengt en problemen veroorzaakt waar we anders niet mee te maken hadden gehad.
Dagelijks ben ik dankbaar, nog te leven en alles met mijn geliefde, mijn kinderen, mijn familie en vrienden te mogen delen.

Niets zal ooit meer hetzelfde zijn en ik wil vaak nog terug naar 'ervoor'. Ja er is een vóór en ná.
Mijn lijf, mijn energie ik in controle. Mijn lijf van mij....niet een vat van chemisch afval dat me overeind houdt, waar door mijn energie en kracht met ruim 20 jaar afgenomen zijn naar dat van een gewonde vijfenzestiger in plaats van een gezonde veertiger. Een vat dat al die chemicalische shit nodig heeft om met wat geluk, ja daar staat het weer, ook die gelukkige vijfenzestig plusser te mogen worden!
 Dus alles in perspectief blijven plaatsen, dag na dag.

Niets is wat het lijkt noch kan ik dat veranderen. Leven met de dag. Leven is niet een vanzelfsprekendheid. In de omstandigheden waar ik en de mensen die mij omringen geboren zijn is leven zeker een geschenk.  Dat zal ik ook nooit uit het oog verliezen. Tóch, hoop ik dat het op diverse vlakken, mijn gezondheid, energie, werk, allemaal dit komende Nieuwe Jaar een wat positiever geluid brengt. Leren accepteren blijkt vóór mij iets van hóóg niveau.

Dagelijks omarm ik het leven.
Dankbaar voor alles wat ná die donderdag 25 augustus 2011 onze wereld verlichte.
Het leven weer vieren .
Dat zal ik blijven doen, iedere dag.

De strijd op zich is niet alléén de opgave, maar alles wat daarna komt!

Aan mijn liefjes:

“Even in the mud and scum of things, something always, always sings.”
― Ralph Waldo Emerson