Memories

D-Day 25 august 2011:
"Many explanations have been given for the meaning of D-Day, June 6, 1944, the day the Allies invaded Normandy from England during World War II. The Army has said that it is "simply an alliteration, as in H-Hour." Others say the first D in the word also stands for "day," the term a code designation. The French maintain the D means "disembarkation," still others say "debarkation," and the more poetic insist D-Day is short for "day of decision." When someone wrote to General Eisenhower in 1964 asking for an explanation, his executive assistant Brigadier General Robert Schultz answered: "General Eisenhower asked me to respond to your letter. Be advised that any amphibious operation has a ‘departed date’; therefore the shortened term ‘D-Day’ is used."
 D-Day ,day of decision/disembarkation!
Mijn D-Day,dag van beslissingen en ten strijde trekkende.....om te overwinnen en de vijand uit te roeien!!
Iets dat ik een jaar geleden nog niet wist...bijzonder,mijn zus komt met een bloemetje .Ik heb haar uitgenodigd samen te lunchen,voor mij zonder achterliggende gedachte. Gefocust op onze feestdag 25 augustus,de dag dat we het slecht nieuws bericht kregen van onze chirurg,bad news deliverer.

Vandaag echter is de dag, eerste donderdag van het nieuwe schooljaar dat we dit nieuws kregen,halverwege de middag!Ze zal het nooit vergeten, vertelt mijn zus me!De dag dát...
 Niet zomaar een dag, zo een dag als dat je je herinnert waar je was toen Ghandi, Kennedy,
John Lennon, Martin Luther King, Lady Di,Michael Jackson of Elvis Presley overleed.
Of wat te denken van 9/11!!Allemaal ver van je bed momenten waardoor je toch verdrietig of geschokt in iedere geval geraakt  bent en opeens is zo'n dag dichtbij!Nu pas besef ik de impact van dit nieuws van mijn ziekte op mijn directe omgeving.Alleen in mijn gezin en naar mijn neefje en nichtjes heb ik echt mijn energie ten volle benut om hun emotie te  delen.Maar zij was het die mij dinsdag na dat ik alleen naar het ziekenhuis was gegaan voor mammografie en biopsie daar kwam ophalen,onwetend maar vanwege een storm die uitbrak.

Twee dagen later, deze donderdag dus ik haar belde met dit vreselijke nieuws.Rond lunchtijd. We besloten ook toen en daar om het onze ouders pas samen een dag later te gaan vertellen.

Vandaag door dat bosje prachtige rozen, kwam dat besef terug. Onze oudste niet thuis,was vorig jaar ook zo, we gingen haar ophalen van een feest/logeerpartij en vertelde haar in de auto dat het niet goed was!De jongste met wie ik vandaag ben gaan wii-en,just dancen, behoorlijk vermoeiend voor  iemand met mijn conditie maar zóóóó leuk,besefte het toen ik tijdens dit dans gedoe in tranen uitbarste.
Vorig jaar op deze donderdag hadden we haar opgehaald bij een vriendin,Maddy en boyfriend kookten voor ons en wij gingen haar vertellen wat er aan de hand was. Met alle vertrouwen óp naar de toekomst, maar met een heel zwaar jaar. Een jaar dat kanker heet!Eerst uitgelegd dat bij mama een bult in haar borst zit die daar niet hoort en dat mama eerst ziek moet worden om deze bult  te bestrijden.En dat  het kanker heet?Kanker?
" De kanker waar je aan dood gaat ?"was haar vraag,9jaar oud.En wij zeiden,ja maar mama gaat met de dokters dit overwinnen en beter worden!

En dat is wat ik gedaan heb!Wij gedaan hebben,met alle supporters langs de lijn.
Met dank aan alle lieve familie en vrienden,die met welgemeende adviezen,een kaartje,bloemen,lekkers,maar vooral veel warmte te brengen, door te luisteren en te troosten en veel te blijven lachen, ons hebben bijgestaan om te zijn waar we nu zijn!

En dat gaan we volgende week vieren!
Leven!In het nu, want dat is alles wat we hebben,geloof me !
Huilend heb ik vandaag op de bank gezeten na het dansen met Madelief,uitgeput gelukkig te mogen dansen!Mijn zus kwam met bloemen op het moment dat wij dat slecht nieuws kregen, een jaar geleden de vierde dag van het nieuwe schooljaar. En we hebben heel fijn geluncht samen vandaag en een outfit voor haar, voor ons feestje gekocht....en toen ...toen kwam de klap.Het laatje met tranen...besef: ik was  er bijna niet meer geweest.
Gisteren ook een heel gesprek met de jongste over haar ontwikkeling,haar borsten gaan groeien. En dat ze daar niet bang voor hoeft te zijn,extra gevoeligheid is normaal, geen teken voor onrust/angst.
Gosh, ik snap het,wat moet je dan denken als je moeder een borst heeft moeten laten amputeren om te overleven!Positief blijven en dóór met leven!Na een periode van vooral niet doodgaan, nu een weg vinden in vertrouwen en verder gaan met leven. Vooral in het NU!

Het is goed om te kunnen huilen.
Ik dank iedereen voor de complimenten.Ik zie er goed,stralend uit blijkbaar!
Dat is mooi om te horen, de binnenkant is anders.
Maar dat komt ook goed, die wordt net zo mooi als de buitenkant!Bedankt lieve mensen, ik ga er hard aan werken om me te voelen zoals ik er, blijkbaar aan de buitenkant, al uit zie!

p.s. En om met held Elvis Presley te spreken..It will allways be on our minds
                              we were all shook up maar nu gaan we door feesten on my blue suede shoes!

January 8 1935
August 16 1977

Goud!!



Herstellen en weer in Balans komen

Het is vaak zo dat het lijkt het alsof ik maar een griepje heb gehad.Van een goeie griep échte griep kan je ook verschrikkelijk ziek zijn!
Eén van mijn lieve 'partners in chemo-crime'.....van enkele maanden geleden,heeft haar nog dood ziekere echtgenoot mogen begraven.Niet te doen. Je man krijgt kanker en jij ook...en dan heb je een dochter van 17!Samen vechten voor je leven,hij redt het niet,zij gaat door ondanks haar eigen strijd tegen kanker!!
Waar slaat dat op!En ja, dan lijkt mijn verhaal maar een griepje.Zij heeft veel te vroeg afscheid moeten nemen van haar geliefde echtgenoot!Afschuwelijk!
En wij, wij prijzen ons gelukkig dat wij door mogen!Door met ons leven!

Na een fantastische 6 weken vakantie,word ik weer op mezelf teruggeworpen.
We hadden een grandioze vakantie .Wonder boven wonder hadden wij DE zonnige week in Holland aan de Zeeuwse kust!Waar mijn man is opgegroeid en wij al ruim 10 jaar onze vakantie doorbrengen.Weer of geen weer!Vaak weggeregend,maar deze keer dus niet!
Strand fans als we zijn hebben we niet veel meer gezien dan veel zand en schelpen opzoek naar haaientanden!En blauwe lucht,zonnebrand,beachball rackets,zee,skim boards en vooral voor mij dan: de parasol!Want ik mag ,eigenlijk, een jaar lang niet in de zon!Dat ging me wat ver!Dus ik ben er heel handig mee omgegaan,beschadigde deel van mijn lichaam in de schaduw of bedekken met een linnen shawl,maar in de zon gezeten heb ik!En genoten!



Zeeuwse Kust

Na deze prachtige vakantie,
nu back to reality!

15 kilo te zwaar...korte kop met haar...emotioneel een wrak!Tuurlijk moet ik blij zijn dát ik weer haar, wimpers en wenkbrauwen heb,maar ga me nu toch weer echt druk maken om wat velen zullen zien als triviale zaken na deze ziekte getrotseerd te hebben,máár toch is dát een goed teken!
Zat net foto's te bekijken van een jaar geleden...lijkt wel een andere vrouw die daar staat!
Maar toen was ik al heel ernstig ziek,wist ik veel!
Ik kan niet meer. Ik ben zo kapot.Alles valt nu pas binnen.Wat is er met mij gebeurd...?Borstkanker,chemo's,operatie,amputatie,bestraling...
En nu dan...nee het groeit niet meer aan en die vele kilo's die gaan er niet zomaar af!Want om die kanker te blijven bestrijden zijn die medicijnen nodig!En dat is toch wat je wilt,overleven.
Intake gedaan voor Herstel en Balans.Niks voor mij dacht ik,lotgenoten.Genoeg aan mezelf,dacht ik. Tot dat ik van een andere dappere borstkanker survivor hoorde,dat het echt een enorme positieve bijdrage leverde aan haar verwerking.Ook mijn medisch psychologe vertelde me dat het WETENSCHAPPELIJK bewezen is dat dit project een enorme positieve bijdrage levert in het verwerkingsproces van alles dat je hebt meegemaakt .In toch het afgelopen JAAR!
Jaar,het is nog niet eens een jaar geleden dat wij de diagnose borstkanker kregen.Niet te geloven,we kenden niemand in onze familie of vrienden kring met een levensbedreigende ziekte.En dan ben je opeens Lijdend Voorwerp!

Eigenlijk toch bizar,op een rijtje:eerst 4 maanden chemo dat je hele lijf kapot maakt!
Dan 2 operaties onder narcose uiteraard en niet te vergeten borst amputatie!
Het klinkt vreemd maar ik besef nu pas....dat groeit nooit meer aan!
Ja ik kan in een 9 urige operatie een cosmetisch resultaat bereiken waarin 2 borsten weer de hoofdrol spelen,maar ik kan het ook zo laten!

Leven met een borstprothese is een hele gewenning.Ik vind het een vervelend gevoel, onhandig en  voel me verre van vrouwelijk met één borst!Dus ik overweeg om in december met mijn plastisch chirurg aan de slag te gaan. Wat als ik nog 40 jaar heb,dan ben ik zo één-borstig,niet blij!

Hoe gaat het met mij? Ik ben vaak verdrietig!Ik besef wel wat ik heb want ik weet ik ben rijk.
Met liefhebbende echtgenoot, twee prachtige verstandige,lieve dochters!Toch voel ik me verdrietig.
Om wat ik niet meer heb,niet meer ben.Ik moet accepteren dat ik nooit meer word zoals ik was.
Gosh wat een niet belangrijke problemen hadden wij!

Ik ben heel druk met conditie opbouw.En dat valt niet mee.
Ik wil zo graag weer terug zijn bij mijn oude ik!
Ik kijk foto's van afgelopen vakantie,prachtig,maar wie is die vrouw?
Ik herken mezelf niet.
Dat doet pijn, zó'n pijn!



September 2011

Ja ik weet het 'I'm Alive' en moet daar blij mee zijn!Maar zo werkt dat nu eenmaal niet!
Mensen zeuren weer over het feit dat ze weer aan het werk moeten,IK zou blij zijn als ik werk had!
Zeker na zo een jaar!


Mei 2012

Jaar,nee daar ga ik weer, het is 11 maanden geleden dat wij het nieuws kregen dat ik borstkanker heb!

Een jaar dat begon met chemo's om te overleven.Aders die niet meer te prikken waren vanwege de verharding door dat gif dat je totaal kapot maakt. Goed nieuws,chemo slaat aan,bijna niets meer te zien op MRI na chemo 3!
En dan 2 maanden later weer te doodziek,om laatste chemo door te zetten.!En omdat kanker enorm gereduceerd leek te zijn,STOP chemo!

Maar dan blijkt na operatie 1, dat er toch nog teveel gevaarlijke cellen zijn en een amputatie toch niet te vermijden is!
Wat doet dat met je?
Nu pas begint dat door te dringen.Wat is er gebeurd?
Toen zat ik in een overlevingstrein.Is dát allemaal nodig?Om door te kunnen met leven?
Oké,doe dan maar!

Maar voor nu, het groeit nooit meer aan.Ik kan lijnen wat ik wil, maar mijn figuur doet er niet meer aan mee, hoe frustrerend is dat?
Maar wie weet wat Herstel en Balans met mijn lichaam en geest gaat doen!
Over 2 weken mag ik hiermee starten!Wat me ook zeker aanspreekt is dat je leert je energie beter te verdelen!Ik ben al snel van het type dat om half 6 s'ochtends in de startblokken staat om vervolgens om 12.00 's middags opgebrand te zijn !Not good!Dat kan anders alleen word ik nu gedwongen om te leren hier anders mee om te gaan!De marathon loop je ook niet uit als je met een sprint van start gaat! Duurzaam omgaan met je energie....zit zo niet in mijn systeem,maar daar zal ik nu toch echt aan moeten geloven!

Wijze les!

Where do I go from here?
Nu na mijn zeer positieve intake gesprek bij Herstel en Balans, begrijp ik dat het zeker niet de bedoeling is in de komende 12 weken actief te gaan solliciteren.Genoeg werk aan mezelf!
En zin in onze party!Die gewoon op onze D-Day gaat plaats vinden.
Slecht nieuws dag wordt goed nieuws dag!

Toch voel ik me de afgelopen periode vaker verdrietig dan gelukkig,hoewel ik weet dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik nog leef!Ik besef nu ook dat dat mág!Nú gewoon eens wat meer verdrietig zijn en rouwen om mijn verlies.Van gezondheid, borst, conditie en een leven dat beheerst wordt door een medicijn dat ook nogal wat impact heeft op mijn lijf en geest!Waar ik ook mee om moet leren gaan !
Ik ben nogal streng voor mezelf,wil meteen weer door met '...en ze leefden nog lang en gelukkig!"
Maar dat zou eigenlijk ook wel maf zijn als ik alles verder maar weg stop alsof er niets gebeurd is!
Een jaar geleden maakten we ons de ' basic' kleine zorgen...en nú???
Het leven zal voor ons nooit meer hetzelfde zijn !

Vele kleine vlammen.......

"Meedoen is belangrijker dan winnen!"
Die kreet komt nogal eens voorbij deze tijd.

Olympische Spelen, is waar we nu over praten.
Meedoen is belangrijker dan winnen. Is de slogan!
Hoe zit dat dan met die teams die expres verliezen om zo een moeilijke tegenstander te ontwijken in de volgende ronde,maar zo wel een ronde verder te komen?
En wat te denken van bloedtransfusies,doping....waar gaat dat over!Respect voor de renner die getraind heeft tussen de geiten,letterlijk door het stof is gegaan en toch Olympisch deel kan nemen!


.............vormen een hartverwarmend gouden vuur!

Meedoen is belangrijker dan winnen(is mijn hele levensmotto...)maar.....
is dat in dit geval zo?Ja zou mijn antwoord zijn.Maar een topsporter gaat uiteraard voor goud!Zoals Inge de Bruijn zegt,kijk ook niet naar prestaties van anderen maar haal het beste uit jezelf!Geldt dat ook niet voor het dagelijks leven?
Er wordt nogal een druk gelegd, te winnen voor Holland.Tenminste als we die teleurgestelde blik en teksten van Mart Smeets serieus zouden nemen!Veel vijfde plaatsen deze olympics,maar fantastisch toch!!
Man, PRESTEER het zelf eens, makkelijk presenteren vanachter je autocue!
Laf om je zo laatdunkend uit te laten over gewoon TOP prestaties van al die atleten die hier al jaren voor trainen en een enorme discipline moeten hebben om helemaal zo ver te komen!
TOP sport...zo noemde mijn oncoloog het bestrijden van kanker.
Quote: " je lijf is een TOP prestatie aan het leveren,je bent TOP sport aan het bedrijven!Vergis je daar niet in!" Dus ik weet écht waar ik het over heb.
Mijn ' sport ' prestatie is weliswaar ook nog niet voorbij.Bijvoorbeeld aan mijn nagels zie ik wat er met mijn lijf gebeurd is!Ik heb altijd sterke nagels gehad!Ook tijdens de chemo behandelingen.
Nu breken ze steeds af ... daar sta ik dan niet bij stil tot een vriendin zei dat dát dus zo'n duidelijk voorbeeld is van wat die chemo gedaan heeft!Wat er in die maanden onderhuids groeide,tijdens de behandelingen,was 'pudding'.Klopt!
Om in de olympische terminologie te blijven ging ook ik voor goud!!
Ik heb keihard gewerkt om letterlijk heelhuids uit de strijd te komen,dat is niet gelukt!
Maar wie kent er een oorlog waar geen slachtoffers vallen,een wed-strijd zonder tegenstand?!
Ik had alles,maar plotseling uitzicht op niks,geen leven meer en wat hebben we bereikt na een zware strijd?
Goud,het leven !

In onze strijd, ja ik maak er onze van omdat er zovelen zij die dit lot treffen en strijden en overwinnen,gaat het niet om meedoen!
Ja we zijn geaccepteerd in de club waarin we niet geaccepteerd hadden willen worden!
Kankerclub!Start over twee weken,in begeleiding om onder andere deze ondergetekende,te laten inzien hoe haar energie te verdelen en conditie op bouwen.Laat staan alles in haar toch al chaotische brein op een rijtje te krijgen!
We wilden hier niet aan meedoen en het is "OVER winnen of het is gedaan" is de slogan!
( in mijn optiek dan!)

Het word me soms teveel, alles wat ik kan doen en moet leren, is proberen te genieten van het NU!

Carpe Diem, is zo een gevleugelde uitspraak, maar zo wáár!
Je weet niet wat morgen brengt,misschien heeft je moeder ineens wel borstkanker!
Daar sta ik bij stil. Al die jonge kinderen die tralala, een redelijk zorgeloos leven hebben en dan plots een moeder die moet vechten voor haar leven!
Omdat het opeens niet meer zo normaal is een moeder te hebben,
want het kan wel eens zo afgelopen zijn.Onzekerheid is echt een killer!
Zo ook maak ik me al jaren sterk voor ál die kinderen met ouders die HIV positief zijn.Kinderen,waarvan je hoopt dat ze ondanks de enorme rugzak die zij ongewenst al bij de geboorte dragen, zich mogen ontwikkelen.Om uit te groeien wie zij willen zijn.
Nee dat valt niet mee!

Nogmaals het lijkt wel of mijn amputatie etc, maar een griepje was in vergelijking met verhalen om mij heen!Neemt niet weg dat voor mij en ons gezin dit een afschuwelijke onzekere en verdrietige periode is geweest!!We hebben veel geluk gehad,ja!
Maar ik moet nu ook eens gaan accepteren dat ik ook gewoon onwijs veel PECH gehad heb!
En dat kanker altijd aan ons zal blijven 'kleven'!Of we nu willen of niet!
Als ik verdrietig ben, zomaar plots huil,zeg ik sorry...bizar hé!Waarom??
We blijven er niet in hangen hoor,oh nee!
We zien de positieve dingen zeker!Beter zelfs denk ik!
Beseffen de zin van het leven meer en meer
en vooral dat iedere gezonde dag een geschenk is!
En dat is niet aan allen gegeven!
Pech, wat een understatement eigenlijk.Maar goed ook weer geluk dat het pech betreft en geen gevalletje erfelijkheid....laten we dus maar weer die positieve kant van pech inzien!
En onze kinderen had ik het ook liever bespaard, maar ZO is het gegaan en nu dóór!
Nu proberen we het vertrouwen weer op te bouwen.
Je moet je ergens bij neerleggen en weer vertrouwen krijgen anders heb je géén leven!
Gezondheid is je grootste bezit en tevredenheid je grootste rijkdom!

"Living each day as if it's a last ,dancing all night and having a blast...."
Dóór met leven!

p.s. Ik hoop dat het wat oplevert dat kanker clubjes verhaal....ben helemaal niet zo van de clubjes!

Leidt je leven en zorg dat het leven niet jou leidt!
Met alles dat op je pad komt !