"Many explanations have been given for the meaning of D-Day, June 6, 1944, the day the Allies invaded Normandy from England during World War II. The Army has said that it is "simply an alliteration, as in H-Hour." Others say the first D in the word also stands for "day," the term a code designation. The French maintain the D means "disembarkation," still others say "debarkation," and the more poetic insist D-Day is short for "day of decision." When someone wrote to General Eisenhower in 1964 asking for an explanation, his executive assistant Brigadier General Robert Schultz answered: "General Eisenhower asked me to respond to your letter. Be advised that any amphibious operation has a ‘departed date’; therefore the shortened term ‘D-Day’ is used."
D-Day ,day of decision/disembarkation!
Mijn D-Day,dag van beslissingen en ten strijde trekkende.....om te overwinnen en de vijand uit te roeien!!
Iets dat ik een jaar geleden nog niet wist...bijzonder,mijn zus komt met een bloemetje .Ik heb haar uitgenodigd samen te lunchen,voor mij zonder achterliggende gedachte. Gefocust op onze feestdag 25 augustus,de dag dat we het slecht nieuws bericht kregen van onze chirurg,bad news deliverer.
Vandaag echter is de dag, eerste donderdag van het nieuwe schooljaar dat we dit nieuws kregen,halverwege de middag!Ze zal het nooit vergeten, vertelt mijn zus me!De dag dát...
Niet zomaar een dag, zo een dag als dat je je herinnert waar je was toen Ghandi, Kennedy,
John Lennon, Martin Luther King, Lady Di,Michael Jackson of Elvis Presley overleed.
Of wat te denken van 9/11!!Allemaal ver van je bed momenten waardoor je toch verdrietig of geschokt in iedere geval geraakt bent en opeens is zo'n dag dichtbij!Nu pas besef ik de impact van dit nieuws van mijn ziekte op mijn directe omgeving.Alleen in mijn gezin en naar mijn neefje en nichtjes heb ik echt mijn energie ten volle benut om hun emotie te delen.Maar zij was het die mij dinsdag na dat ik alleen naar het ziekenhuis was gegaan voor mammografie en biopsie daar kwam ophalen,onwetend maar vanwege een storm die uitbrak.
Twee dagen later, deze donderdag dus ik haar belde met dit vreselijke nieuws.Rond lunchtijd. We besloten ook toen en daar om het onze ouders pas samen een dag later te gaan vertellen.
Vandaag door dat bosje prachtige rozen, kwam dat besef terug. Onze oudste niet thuis,was vorig jaar ook zo, we gingen haar ophalen van een feest/logeerpartij en vertelde haar in de auto dat het niet goed was!De jongste met wie ik vandaag ben gaan wii-en,just dancen, behoorlijk vermoeiend voor iemand met mijn conditie maar zóóóó leuk,besefte het toen ik tijdens dit dans gedoe in tranen uitbarste.Vorig jaar op deze donderdag hadden we haar opgehaald bij een vriendin,Maddy en boyfriend kookten voor ons en wij gingen haar vertellen wat er aan de hand was. Met alle vertrouwen óp naar de toekomst, maar met een heel zwaar jaar. Een jaar dat kanker heet!Eerst uitgelegd dat bij mama een bult in haar borst zit die daar niet hoort en dat mama eerst ziek moet worden om deze bult te bestrijden.En dat het kanker heet?Kanker?
" De kanker waar je aan dood gaat ?"was haar vraag,9jaar oud.En wij zeiden,ja maar mama gaat met de dokters dit overwinnen en beter worden!
En dat is wat ik gedaan heb!Wij gedaan hebben,met alle supporters langs de lijn.
Met dank aan alle lieve familie en vrienden,die met welgemeende adviezen,een kaartje,bloemen,lekkers,maar vooral veel warmte te brengen, door te luisteren en te troosten en veel te blijven lachen, ons hebben bijgestaan om te zijn waar we nu zijn!
En dat gaan we volgende week vieren!
Leven!In het nu, want dat is alles wat we hebben,geloof me !
Huilend heb ik vandaag op de bank gezeten na het dansen met Madelief,uitgeput gelukkig te mogen dansen!Mijn zus kwam met bloemen op het moment dat wij dat slecht nieuws kregen, een jaar geleden de vierde dag van het nieuwe schooljaar. En we hebben heel fijn geluncht samen vandaag en een outfit voor haar, voor ons feestje gekocht....en toen ...toen kwam de klap.Het laatje met tranen...besef: ik was er bijna niet meer geweest.
Gisteren ook een heel gesprek met de jongste over haar ontwikkeling,haar borsten gaan groeien. En dat ze daar niet bang voor hoeft te zijn,extra gevoeligheid is normaal, geen teken voor onrust/angst.
Gosh, ik snap het,wat moet je dan denken als je moeder een borst heeft moeten laten amputeren om te overleven!Positief blijven en dóór met leven!Na een periode van vooral niet doodgaan, nu een weg vinden in vertrouwen en verder gaan met leven. Vooral in het NU!
Het is goed om te kunnen huilen.
Ik dank iedereen voor de complimenten.Ik zie er goed,stralend uit blijkbaar!
Dat is mooi om te horen, de binnenkant is anders.
Maar dat komt ook goed, die wordt net zo mooi als de buitenkant!Bedankt lieve mensen, ik ga er hard aan werken om me te voelen zoals ik er, blijkbaar aan de buitenkant, al uit zie!
p.s. En om met held Elvis Presley te spreken..It will allways be on our minds
we were all shook up maar nu gaan we door feesten on my blue suede shoes!
 |
| January 8 1935 August 16 1977 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten