At peace with my thoughts




19 maart 2013 Brabants Dagblad

 Uit de anonimiteit! Dit zijn wij en dit maakten wij mee.
Met trots hier het artikel over de begeleiding van Stichting De Kinderen met het interview met Nina.
 Natuurlijk was ze liever in de krant gekomen om een vrolijkere reden, maar  ze vond het fijn zo ook, zoals ze zelf hoopt, anderen te kunnen steunen.
Velen tot tranen geroerd, maar gelukkig zijn wij, dat alles goed gaat en we samen een toekomst hebben.

Inmiddels met Anne, diverse universiteiten bezocht. Inspirerend en fijn om samen  naar haar toekomst te kunnen kijken.Volgend jaar, gaat Nina dan naar het middelbaar onderwijs en Anne naar het wetenschappelijk onderwijs. Anne heeft het er niet vaak over, maar beseft heel goed mijn verwerkingsproces op dit moment. Dus ik was enorm ontroerd toen ze in een van de college zalen tegen me zei: "Fijn he mam, dat je erbij bent om te kijken naar de nieuwe scholen voor mijn zusje en mij! "

11 april 2012. Laatste bestraling! De actieve behandeling van mijn borstkanker zit erop.
Actieve behandeling, ja zo wordt dat in de volksmond genoemd. Pas één jaar geleden stopte deze overlevingsmodus. De eenzame trein waarin mijn wereld even stil stond.
De 7, hoera nu nog 6, jaar hormoon therapie dient als een soort bestrijdingsmiddel tegen de eventueel nog aanwezige kanker cellen en een bestrijding van de voeding voor de,wie weet, nog aanwezige cellen.
Uiteraard komt deze therapie niet voor niets met bijzonder veel nare bijwerkingen, maar er is geen keuze in kiezen uit twee kwaden. Kanker bestrijden blijft een langdurig proces!

Zó, nu moet 20 maanden na de diagnose borstkanker het dan ook maar eens kláár zijn.
Het verdriet, want een afscheids-, acceptatie-,  rouwproces is wat het is.

En ja móet dat dan? Het verdriet een plekje geven wordt zo mooi gezegd.
En als daar nu eens geen plek voor is.
Het is  geen jas  aan de kapstok, het bestek in de juiste la, speelgoed opgeruimd in de kast,
 deur dicht en opgeborgen. Nee, het is iets dat voor altijd bij je hoort.


Doorgaan, niet blijven hangen in wat je overkomen is en vooral vooruit kijken en vertrouwen hebben in de toekomst.Vertrouwen? Was dat niet door oncologen bevestigd als : "de grootste kwaal na kanker!"?

Ja, ik ben er nog! En ja, ik mag kijken naar een toekomst! Blijf ik hangen in wat mij is overkomen?
 Nee, verwerken heet dat! Na mijn overlevingsstrijd, beseffen wat er gebeurt is, hoe dit in mijn leven te passen, omgaan met de beperkingen zonder iedere keer het gevoel te hebben dat ik me voor van alles moet verantwoorden, dat is niet blijven hangen, dat is doorzetten en keer op keer je neus stoten en je verdriet onderkennen, er mee om leren gaan. Dus geen wonder dat ik er nu heel graag over wil praten, maar mijn wereld stond , tijdens het overlevingsproces van 9 maanden, stil. Die van alle anderen om mij heen ging door.Dat is zéker maar goed ook. Mijn bewust zijn van wat me allemaal overkomen is kwam pas een jaar later. Met de neus op de keiharde feiten gedrukt, tijdens mijn revalidatie traject, Herstel en Balans. Om daar ook nog een vriend te verliezen, als het ware nog een extra statement naar het geluk dat ik heb gehad. Mijn oncoloog vertelt mij een week geleden nog dat ik zo zwaar onder controle sta, vanwege de agressiviteit van de tumor en het risico op recedief binnen 5 jaar! Daarom heb ik iedere 12 weken controle!! Iedere keer weer confrontatie en spanning. Toch ben ik er iedere keer weer positiever over, weer een slag veroverd, zo voelt het als ik weer dat ziekenhuis uitloop.

Mijn begeleiders remmen me af,ik wil soms toch weer meer dan ik kan. Terwijl mijn omgeving me aanmoedigt  de schouders er onder te zetten. En vooral niet teveel terug te kijken. Dát is ook wat ik doe. Maar wel met die wetenschap, dat ik nog lang niet ´de oude` ben. Dát ook nooit meer word! En voor wie weet, hoe lang heb ik nog? Meer uit de gevaren zone over 4 jaar? Ja is dat zo? Nu leven bij de dag. Dat zal voor velen moeilijk te bevatten zijn, maar zo is het. De 'oude'word ik nooit meer.

En dat wil ik ook niet meer. Ik wil wat ik kan en kan niet wat ik wil, dát moet ik accepteren!
Kom daar maar eens voor te staan.

Ik ben zo vaak opnieuw begonnen - Paul van Vliet 1979:

"Ik ben zo vaak opnieuw begonnen
Dan dacht ik: Nu ben ik los van toen
Nu heb ik het verleden overwonnen                                                  
Van vandaag af ga ik alles anders doen

Maar in vandaag ligt een deel van het verleden
En dat samen neem je weer naar morgen mee
En uit de dingen die wij gisteren deden
Ontstaat uiteindelijk ieder nieuw idee "

Emeritus hoogleraar psychiatrie aan de universiteit van Amsterdam, Prof. dr. Berthon Gersons verklaart: "zoveel mensen hebben het over weer 'de oude' worden, na zo'n ingrijpende gebeurtenis.
Dan zeg ik: lieve meneer, mevrouw, u wordt nooit meer de oude, u bent een nieuw mens, in een nieuw leven, grijp het en geniet."

Dus, nee niet de oude worden, maar een nieuw mens, inderdaad.Je wereld is onder je voeten vandaan geschopt en nu ben je op zoek naar vaste grond.Nog steeds?Ja, nog steeds!
Ik ben mijn leven weer in Eigen hand aan het nemen. Enthousiast op zoek naar een baan, die nieuwe uitdaging naast alle verrassende uitdagingen waar ik in mijn gezin al voor kom te staan.

Wanneer ik met mijn artsen én met vrienden praat die hetzelfde hebben meegemaakt,
hoor ik dat zij dezelfde ervaringen hebben.
Dus de onzekere ík, die dacht dat het weer eens aan haarzelf lag, heb ik maar weer eens een groot HALT toegeschreeuwd. Nee, je blijft er niet in hangen, je bent er prima mee om aan het gaan!
Zoals ik in een prachtig artikel las, van een moeder die haar kind had verloren. Dat ze schoon genoeg had van dat mensen om haar, heen maar bleven roepen dat ze het verdriet een plekje moest geven! Waar is dat plekje dan? Ja dat vraag ik me ook af.

Volgens de Vlaamse klinisch psycholoog Manu Keirse is het een
natuurlijk overlevingsverschijnsel, een afweer mechanisme vaak.
 Onterecht, maar mensen willen dat verdriet op een bepaald moment over is.
Ze zitten vast aan het beeld dat verdriet moet worden losgelaten, het een plekje moet worden gegeven het verwerkt moet zijn. Maar verwerken heeft niets te maken met loslaten en 'het is nu over en voorbij'. Verwerken heeft te maken met anders leren vasthouden.Verdriet gaat met je mee door je verdere leven heen. Zoals de schaduw die je overal volgt.

Daar kan ik me goed in vinden. De schaduw. Ik leef ons leven en geniet, van wandelingen met de liefste hond. Het halen en brengen van onze jongste dochter en alle vrolijkheid die zij en haar vriendinnetjes meenemen  naar ons huis.De verbondenheid tussen mijn liefste en ik. De kleine en grote verwonderingen, in gesprek en interactie tussen onze prachtige puber en mij.Alle heerlijke momenten met familie en vrienden. En dan plots, boem, is het er weer even. Dat gevoel van wat is me overkomen? Hoe moet ik nu verder met al mijn beperkingen, hoelang heb ik nog, waarom ben ik nog niet fit, hoe word ik fit?Wat voor vrouw,echtgenoot, dochter,vriendin,moeder ben ik nog? What is left in the ´new me`? Oppakken en doorgaan. We leven ons leven, vrijwilligerswerk schept veel voldoening, enthousiast op zoek naar een baan, genieten van alle heerlijke dagelijkse beslommeringen die de zorg voor mijn man en twee prachtige dochters met zich meebrengt. Alles, zonder dat verdriet van die levensbedreigende ziekte die onze wereld bepaalde!

Tot zij daar plots toch even opduikt, daar is zij weer die schaduw. Die hoort ook bij mij en iedere dag is daar de confrontatie, de verminking en de beperkingen.
Ook zijn daar de innelijke krachten om te genieten van het overleven en het leven,
maar evengoed ook het innerlijke verdriet.
En ja dat hoort nu bij me, de nieuwe ik.
Sterker, relativerender, gezonder, vrolijker maar ook met een groter verdriet.
Groter dan ik ooit gedacht had, dat mij dit zou overkomen. Een grotere wijsheid, ja dat ook.

In mijn hoofd zweeft een mij dierbaar gedicht van
Ph.D. Leo Buscaglia.(1924-1998):


"Als ik je vraag naar mij te luisteren en

 jij begint mij adviezen te geven,
 dan doe je niet wat ik je vraag.

 Als ik je vraag naar mij te luisteren
 en jij begint mij te vertellen,
 waarom ik iets niet zo moet voelen
 als ik voel,
 dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.

 Als ik je vraag naar mij te luisteren,
 en jij denkt dat jij iets moet doen
 om mijn problemen op te lossen,
 dan laat je mij in de steek,
 hoe vreemd dat ook mag lijken.

 Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me
 en probeer me te begrijpen.

 En als je wilt praten,
 wacht dan even en ik beloof je
 dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren."

Léve de toekomst

'Terug' keren in je leven na zo een ingrijpende gebeurtenis is uiteraard een bizarre beléving.

Na het óverleven begint het opnieuw leren léven en zoals mijn oncoloog dat zo mooi zei,

is de grootste kwaal na kanker, vertrouwen. Je voelt je verraden! De draad weer oppakken, verder met leven, mijn leven, wat was dat ook alweer? Niet dezelfde zijn als voor deze ziekte die me letterlijk gesloopt heeft.Alles naast je neerleggen, dat valt niet mee.Ik ben er écht niet 24/7 onzeker over, hoe nu mijn pad te vervolgen, maar zomaar verder leven? Nee dat lukt nu, nog, niet zo goed.
Vandaag werd onze jongste dochter geïnterviewd, voor de krant. In verband met de begeleiding die
hier in dit ziekenhuis is opgezet voor kinderen van ouders met kanker.Opgezet door een oncologie verpleegkundige, die vaak machteloos toekeek hoe kinderen aan het ziekbed van ouders stonden te verwelken.Zij ging weer studeren en begon met het begeleiden van kinderen.Fantastisch.
Zo dubbel, uitgenodigd te zijn voor dit gesprek, natuurlijk vereerd dat ze gevraagd wordt
haar verhaal te doen,één van de twee, van al die onfortuinlijke kinderen die dit lot treft.
En daarvan dan de lucky one, haar mama is er nog!
De vader van die lieve andere knul,14 jaar, niet meer!
En beseffen we ons, had ik geen borstkanker gehad, hadden we hier niet gezeten.
Willen hier niet eens zijn, zomaar door zo'n ziekte kom je in een wereld waarvan je het bestaan niet kende.Niet wil kennen ook.Maar dit krantenartikel kan weer bijdrage tot sponsoring van het bestaan van deze, bijna, pro deo, maar zo nodige begeleiding.De potjes van het ziekenhuis raken leeg, maar hoe gelukkig waren wij dat er een speciale begeleiding voor de kinderen bestaat,
hier in dit ziekenhuis.Na de diagnose is het eerste wat wij dachten: "hoe begeleiden we de kinderen?"
Zó fijn dat er dus begeleiding bleek te zijn.Een unicum in Nederland.
Alle pers aandacht is welkom, in de hoop dat er sponsoring komt voor deze geweldige begeleiding!
En zoals eerder gezegd sometimes good things come from sad things.
Goede dingen, zoals alle nieuwe mensen in ons leven, waarmee we die rotziekte delen,
 maar daardoor ook onze gevoelens en het leven, dóór mogen leven!
Mensen die hun geliefden hebben verloren, waardoor wij natuurlijk extra beseffen hoeveel
geluk, want dat is het, wij hebben gehad!!

                                                         Vermoeiend is het wel.Overleven.
                                                           De ziekte onder controle krijgen
                                             was een heel karwei.Dat ik het niet zou redden,

dat is nooit bij me opgekomen,toen.

Geen tijd voor genomen te realiseren wat er gebeurde,

of kon gebeuren, hoe het anders af had kunnen lopen.

En nu?

Werk ik keihard aan verwerken.

Alles een plek gunnen in wat is geweest.

Zodat ik verder kan met mijn leven.

Mijn leven weer van mij wordt.

Don't worry:

" I'll be back! "

7/2/2013 As time goes by...

Ongelooflijk, zoals de tijd voor bij vliegt.
Iedereen, inclusief mijzelf, weer gewoon door gaat met leven.
Zoals onze lieve vriendin, die haar halve familie kwijt raakte door een ongeluk ooit zei:

"het leven gaat gewóón door, niet gewóón, maar wel dóór!"

Ja, zo gaat het. Ik lees mijn blog van vorig jaar, in aanloop van , wat voor mij een van de waarschijnlijk, hét, gruwelijkste moment van mijn leven zal zijn.


http://giselle-invinceble.blogspot.nl/2012/02/winter-wonderlijke-gedachten.html

"Nog 2 dagen voor amputatie van mijn borst".Genieten van alles wat ís!Tot het moment daar is.
Gosh, schreef ík dat, alles om te overleven en de kwaliteit van het leven te blijven zien!
Kanker, letterlijk uit mijn lijf gesneden! Is dit wat nodig is om te overleven? Oké!

http://giselle-invinceble.blogspot.nl/2012/02/komt-het-gelegen-dat-ik-even-langskom.html

Nú één jaar later, heb ik heerlijk gewandeld en gebabbeld met herstel en balans vriendin!
Goh wat een geluk dat we er nog zijn.En mogen genieten van alles.De hagelbui trotserend, schuilen met een kop choco en dan weer wandelen in de zon.Maart roert zijn staart?Nu, maart is erg vroeg dit jaar.Goh het lijkt wel het leven zelf: na een pittige hagelbui die je aanvalt zodat je moet schuilen om aan de pijnlijke luchtaanval te ontkomen, komt daar weer een lichtpuntje dat je doet groeien en gloeien tot de stralende persoon die je wilt zijn.De nieuwe persoon die je gaat worden eigenlijk.
Want terug naar je 'ik' van vóór de kanker , dat is reeds besproken ja, maar dat het echt bij mij land?Nee.Ik ondervind het dagelijks maar ben nog in een druk proces met mezelf om hier een weg in te vinden.

Zo vreemd ook eigenlijk. Normaal gesproken leer je iemand kennen in je eigen omgeving.
Vanuit je werk, sociale leven, in relatie tot de kinderen, sport of gemeenschappelijke interesse.
Nú, deze vrienden van herstel en balans , kennen mij van het samen zijn doordat je een ziekte hebt overwonnen.Totale vreemden, ik ken niet hen interesses, sociale achtergrond, levensfilosofie, toch delen we intense verhalen , misschien wel meer dan met wie dan ook die mij al jaren kent. Zo extreem veel samen gedeeld,veel lol in onnozele sport activiteiten om de conditie weer iets of wat inhoud te geven, qua angst, ziekteproces, beleving, emotie, overlevings drang, maar zij kennen niet mijn gezin, mijn leef omgeving, huisvesting. Bizar dat je met totaal vreemden zoveel deelt! Mooie dag dus vandaag. Iemand die mij niet lang kent, maar wel door en door kent is nog nooit bij mij thuis geweest. Dát is zo vreemd .Samen komen we wéér tot de conclusie dat wij, alleen wij, elkaar begrijpen.Wij,lotgenoten, die afgelopen jaar hetzelfde kwaad bestreden hebben.
Fijn om te delen.

#############################
Quote 14 februari 2012,7 dagen na mijn borstamputatie:
"Gewoon even resetten.
Een oude computer weer als nieuw,met nieuwe handleiding,gewoon even wennen."

############################

Het gebrek aan concentratie en energie. Hoe we spaarzaam omgaan met onze energie.
En als we teveel doen, wat al snel het geval is omdat we bezige bijen waren vóór de kanker, we al vroeg in bed liggen. Omdat ons lijf het niet aan kan.Gelukkig, ook dát wordt herkend.Zóveel momenten van herkenning. En bevestiging, dat wij er nog niet zijn en dat dat normaal is.Gezien ons ziekteproces.Ons hoofd dat nog overuren draait om alles een plek te geven.Nee het is niet abnormaal! Een enorme geruststelling, dat de ander ook dezelfde ervaring heeft en tegen dezelfde problemen aanloopt, zowel privé als in de werk sfeer.Oké, het is normaal!Ik hoef me geen zorgen te maken, dít is zoals het mag zijn!Alleen moet ik eens stoppen met zo streng voor mezelf te zijn.

7 februari vandaag 365 dagen geleden werd mijn borst geamputeerd. En nu? Niet zeuren, ik ben er toch nog!Ik sta weer volop in het leven. Ben aan het fietsen, wandelen, huishouden runnen, sporten, kortom LEVEN!Maar, néé alles is niet zoals het was. Mensen zien niet dat als ik met de kids wat onderneem ik de rest van de dag niets kan en om 8 uur in mijn bed lig!En dat áls ik al s'avonds ga werken bij het Ronald McDonaldhuis, ik de rest van de dag gerust heb!
Ik hoef me daar niet voor te verantwoorden, maar zo voelt het wel!
Mijn haar is enorm gegroeid, ik lijk steeds meer op mezelf zeggen we hier voor de grap.
Want ik bén natuurlijk gewoon mezelf.

Gelukkig, is het voor velen niet voor te stellen!

Op weg naar een baan, gesprek met reïntegratie bureau.
Hopelijk kunnen zij qua enthousiasme en ambities wat met mij.
Aan mij ligt het niet.De competenties zijn te over, maar gunnings factor moet aanwezig zijn.
Een commercieel, positieve, service gerichte medewerkster is wie ik ben.
Nu nog de juiste werkgever!


Ik ben druk met vrijwilligerswerk. Ook om te kijken wát ik aankan. Mensen in mijn omgeving zien weer de, bijna, 'oude' ik. De" alles kan en energie te over" moi. Maar dat is niet zoals het voelt. Ik wil dat wel, maar hoor gelukkig van herstel en balans vrienden terug dat ook zij nog lang niet zover zijn. En dat ik waarschijnlijk, ja ben ik weer, nooit meer die oude 'ik ' ga worden.Accepteren wat wél kan.
Want of je nu 32, 42,52 of 62 bent, kanker verandert je leven.Ook in positieve zin, wij, ons gezin en familie staan heel anders in het leven.Gevochten en nu door met iedere dag.Iedere dag die een zegen is, deze te beleven.Ik ben niet meer gelovig, ik geloof in de kracht van mezelf, familie en vrienden, die zorgen dat je het redt!Het is een kwestie van GELUK! Meer kan ik er niet van maken. Positief hebben wij er in gestaan.Kanker bestrijden, tóch zit ik nu hier met één geamputeerde borst!Waarmee ik inderdaad zoals in een eerder blog beschreven nog steeds goed kan leven.Dansen, zingen, lachen, koken, bowlen, fietsen, zwemmen, ja klopt!Ik heb het allemaal gedaan.
Alles, oké behalve lasergamen met mijn neefje, dat gaan we deze zomer maar eens doen!

Dus, wat heb ik nu te zeuren? Om mij heen alleen maar verhalen van mensen die het niet redden, de kanker bevechten, maar het niet overleven!Hoe oneerlijk is dat!
Nee, heeft niets te maken met maatschappij, of afkomst, opleiding, of religie.
Het is een kwestie van geluk.Écht geloof me nu maar, ik heb veel mensen, die zeer gezond leefde, zien overlijden aan de keizer der ziekten. Gestreden tot het bittere einde! En bitter is het zéker.
Denk maar aan al die kinderen die toch écht hier niet om gevraagd hebben. Anderen ook niet, dat weet ik. Die vader die een gezin met kinderen achter laat. Die lieve moeder, die dacht borstkanker te hebben bestreden, maar toch blijken daar uitzaaiingen te zijn, in haar hoofd.
Zij moet afscheid nemen van familie, man en kinderen, het is niet eerlijk, zucht!

Het besef van de blijdschap dat ik hopelijk nog 40 jaar verder mag. Ook dat lijkt voor mij ver weg. Ik leef écht per dag. Want ik weet niet wat morgen brengt.Bedrogen door mijn lijf, vechtend voor mijn leven het afgelopen anderhalf jaar!
Já, ik wil door!Ik wil leven!
VAL IK IN HERHALING?

JA,Vast!

Voor een ieder die niet, een bijna dood ervaring heeft zal mijn verhaal misschien als saai worden betiteld, gelukkig maar!
Blij dat je die ervaring niet met je meedraagt. De ervaring dat je bijna je ouders, zus, echtgenoot, kinderen en neefjes en nichtjes en zwagers aan een kist laat staan!
Want dat, lieve mensen, is het keiharde feit, ja ik ben er nog, maar dat is maar één op de weinige gelukkigen!
Gelukkigen ja, want al vecht je met al je kracht, kanker is een oneerlijke tegenstander.
Die als het zo ver is, jouw met al je kracht toch ten gronde richt.

Zondag 27 january zijn wij te gast, dankzij het ronald McDonald kinderfonds bij een benefiet concert van de vrienden van Amstel.Gelukkig is dit 's middags, want 's avonds had ik dat nooit aangekund.
Dinand zingt het in 2004 geschreven lied voor zijn overleden vrouw, Guusje Nederhorst. 29 january 2004 overleed zij aan borstkanker.Toeval, ja vast. Mij deed het heel veel.Dit nummer, Dreamer, had ik Dinand nooit live ten gehore horen brengen. En nu als ex-borstkankerpatiënt zit ik op 50 meter afstand terwijl hij juist dit nummer met ons wil delen.Een lied dat ik in 2004 op single gekocht heb omdat het zo een enorme impact had op me. Dinand zijn eerste vrouw overleed aan dezelfde ziekte en ik niet wetende dat ook mij dit kon overkomen, was vol verbijstering en bewondering dat iemand dit verdriet na een tweede verlies, op deze manier in een lied kon omzetten.

Nee, dat heeft niets met maatschappij, geloof, inzet, of medische know how te maken, helaas!
Als één van deze factoren écht van invloed zouden kunnen zijn, dan waren er minder ouders, zussen, broers, echtgenoten en kinderen, die aan deze ziekte zouden sterven!

4 februari was dag van de kanker, wereld kanker dag.
1 december is wereld aids dag.En zo zijn er vele dagen.

Wat willen we? Waar naar toe?
Er zijn zoveel goede doelen, dat we door de bomen het bos niet meer zien.
Laatst kreeg ik gewoon in mijn gezicht, ja joh, maar borstkanker dat is toch te genezen!
Alsof dat de beleving en strijd minder ernstig maakt???
En ja en néé!Ook ik ken helaas een gezin dat hun dochter, moeder, echtgenoot aan borstkanker verloor.Dus, hoezo, te genezen...??..Nee, er overlijden nog steeds mensen aan.En er is niet zo iets als een 'milde' vorm van kanker.Pas op met wat je zegt!Hier spreekt een ervaringsdeskundige: Chemo om de kanker te bestrijden, het bleek niet voldoende.Ik ging wel bijna onder door aan de chemo, hoe ironisch.Als nog amputatie en bestraling.
En, lucky me, in plaats van nogmaals chemo,geen 5 maar 7 jaar hormoontherapie!
En dat dat niet zomaar een tabletje slikken is, is voor velen nog steeds moeilijk te begrijpen.
Ach, ook hier geldt, gelukkig maar dat velen niet beter weten.
De beperkingen die deze therapie met zich mee brengt, zucht.En alles in het teken van kanker bestrijding.Natuurlijk moet ik niet zeuren en blij zijn dat ik nog leef!Maar nogmaals had ook ik graag mijn kinderen 40 zien worden zonder ooit zo dichtbij de dood middels kanker te komen.
En zelf gezond 83 te worden.Nu leef ik bewuster.Ons gezin ook.Respectievelijk 10 en 16 zijn de levensjaren van onze dochters, maar in hun levenservaringsjaren zijn zij vele jaren ouder en wijzer.

Die vanzelfsprekendheid waarmee ik mijn leven voorheen beleefde, is vervangen door een bewuster leven per dag, want zo vanzelfsprekend is het niet om gezond 84 te worden.
Zelf had ik bijna de helft niet eens gehaald!

 

1ste reality check na 19 maanden

19 maanden verder, wie herinnert het zich nog?
23 augustus 2011, was mijn D-day, mammografie,"mevrouw wilt u even terug komen de radioloog wil wat met u bespreken."
Ja , een biopsie was het gevolg, waarvan 2 dagen later de uitslag,
("u kunt dan beter niet alleen komen, de uitslag kans op positief nieuws is 50%", OK!)
 BORSTKANKER in de grootste vorm!!Vandaag een jaar  en 5 maanden  verder voor het eerst weer een mammografie, van één borst ja! Ik was niet bang dat ik weer terug zou mogen komen omdat de radioloog iets verdachts zag, maar psychisch, het daar weer zijn , het hele circus alleen nu voor één borst, misselijk was ik ervan!
Gelukkig ik mocht inderdaad gaan. ÓP naar het gesprek met mijn goede vriend de chirurg, over 10 dagen!Voor de buitenwereld ziet het er allemaal weer normaal uit. Ik fiets, wandel, run mijn huishouden, boodschap hier en daar, ben daar ook belachelijk blij mee en trots op !Eenzaam.., is een gevoel, ja en ondanks de vele afspraken , niet alleen medisch, oedeem therapie, cardio begeleiding, zwemmen, maar ook vooral met familie, vrienden, vriendinnen, voel ik me eenzaam. Ik weet dat ik nooit meer zal zijn zoals ik was. Die,  niets is te veel vrouw. Alles komt goed, laat mij het maar regelen, dame!Dát doet zéér.Ik weet niet hoe ooit dat te accepteren!
Vandaag direct na de mammo, door naar Ronald McDonaldhuis, om daar mijn taken te voldoen.Vrijwilligerswerk, voor gezinnen die het lot treffen van een kind dat in revalidatie moet door omstandigheden. Het is fijn om er voor hen te zijn. Mijn eigen ellende staat even op nul, ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen wat overkomt.Wat ben ik gelukkig dat mij dit is overkomen.
Ik ben er nog en zonder werk, kan ik gelukkig nog veel betekenen voor anderen!
De mammografie met de zeer niet empathische verpleegkundige, wat een botte koe(excuse le mots!), kan ik achter me laten, omdat ik me kan concentreren op de taken dáár.
(U bent hier al eens eerder geweest?Was haar vraag!Serieus!Nee, ik heb mijn borst voor de lol laten amputeren!!!)Dat kan toch niet.Ook onze lieve oudste dochter wist wat dit voor mij betekende, zij was  ook opgelucht dat ik meteen na de foto weg mocht! Dus ik verliet opgelucht het ziekenhuis, ik mocht gaan en niet als 23 augustus 2011 terug naar binnen omdat de radioloog wat had gezien.
Op naar de rest van mijn leven...42 jaar te gaan!Is mijn motto!!Niet voor niets kanker bestreden!!!