'Terug' keren in je leven na zo een ingrijpende gebeurtenis is uiteraard een bizarre beléving.
Na het óverleven begint het opnieuw leren léven en zoals mijn oncoloog dat zo mooi zei,
is de grootste kwaal na kanker, vertrouwen. Je voelt je verraden! De draad weer oppakken, verder met leven, mijn leven, wat was dat ook alweer? Niet dezelfde zijn als voor deze ziekte die me letterlijk gesloopt heeft.Alles naast je neerleggen, dat valt niet mee.Ik ben er écht niet 24/7 onzeker over, hoe nu mijn pad te vervolgen, maar zomaar verder leven? Nee dat lukt nu, nog, niet zo goed.
Vandaag werd onze jongste dochter geïnterviewd, voor de krant. In verband met de begeleiding die
hier in dit ziekenhuis is opgezet voor kinderen van ouders met kanker.Opgezet door een oncologie verpleegkundige, die vaak machteloos toekeek hoe kinderen aan het ziekbed van ouders stonden te verwelken.Zij ging weer studeren en begon met het begeleiden van kinderen.Fantastisch.
Zo dubbel, uitgenodigd te zijn voor dit gesprek, natuurlijk vereerd dat ze gevraagd wordt
haar verhaal te doen,één van de twee, van al die onfortuinlijke kinderen die dit lot treft.
En daarvan dan de lucky one, haar mama is er nog!
De vader van die lieve andere knul,14 jaar, niet meer!
En beseffen we ons, had ik geen borstkanker gehad, hadden we hier niet gezeten.
Willen hier niet eens zijn, zomaar door zo'n ziekte kom je in een wereld waarvan je het bestaan niet kende.Niet wil kennen ook.Maar dit krantenartikel kan weer bijdrage tot sponsoring van het bestaan van deze, bijna, pro deo, maar zo nodige begeleiding.De potjes van het ziekenhuis raken leeg, maar hoe gelukkig waren wij dat er een speciale begeleiding voor de kinderen bestaat,
hier in dit ziekenhuis.Na de diagnose is het eerste wat wij dachten: "hoe begeleiden we de kinderen?"
Zó fijn dat er dus begeleiding bleek te zijn.Een unicum in Nederland.
Alle pers aandacht is welkom, in de hoop dat er sponsoring komt voor deze geweldige begeleiding!
En zoals eerder gezegd sometimes good things come from sad things.
Goede dingen, zoals alle nieuwe mensen in ons leven, waarmee we die rotziekte delen,
maar daardoor ook onze gevoelens en het leven, dóór mogen leven!
Mensen die hun geliefden hebben verloren, waardoor wij natuurlijk extra beseffen hoeveel
geluk, want dat is het, wij hebben gehad!!
Vandaag werd onze jongste dochter geïnterviewd, voor de krant. In verband met de begeleiding die
hier in dit ziekenhuis is opgezet voor kinderen van ouders met kanker.Opgezet door een oncologie verpleegkundige, die vaak machteloos toekeek hoe kinderen aan het ziekbed van ouders stonden te verwelken.Zij ging weer studeren en begon met het begeleiden van kinderen.Fantastisch.
Zo dubbel, uitgenodigd te zijn voor dit gesprek, natuurlijk vereerd dat ze gevraagd wordt
haar verhaal te doen,één van de twee, van al die onfortuinlijke kinderen die dit lot treft.
En daarvan dan de lucky one, haar mama is er nog!
De vader van die lieve andere knul,14 jaar, niet meer!
En beseffen we ons, had ik geen borstkanker gehad, hadden we hier niet gezeten.
Willen hier niet eens zijn, zomaar door zo'n ziekte kom je in een wereld waarvan je het bestaan niet kende.Niet wil kennen ook.Maar dit krantenartikel kan weer bijdrage tot sponsoring van het bestaan van deze, bijna, pro deo, maar zo nodige begeleiding.De potjes van het ziekenhuis raken leeg, maar hoe gelukkig waren wij dat er een speciale begeleiding voor de kinderen bestaat,
hier in dit ziekenhuis.Na de diagnose is het eerste wat wij dachten: "hoe begeleiden we de kinderen?"
Zó fijn dat er dus begeleiding bleek te zijn.Een unicum in Nederland.
Alle pers aandacht is welkom, in de hoop dat er sponsoring komt voor deze geweldige begeleiding!
En zoals eerder gezegd sometimes good things come from sad things.
Goede dingen, zoals alle nieuwe mensen in ons leven, waarmee we die rotziekte delen,
maar daardoor ook onze gevoelens en het leven, dóór mogen leven!
Mensen die hun geliefden hebben verloren, waardoor wij natuurlijk extra beseffen hoeveel
geluk, want dat is het, wij hebben gehad!!
De ziekte onder controle krijgen
was een heel karwei.Dat ik het niet zou redden,
dat is nooit bij me opgekomen,toen.
Geen tijd voor genomen te realiseren wat er gebeurde,
of kon gebeuren, hoe het anders af had kunnen lopen.
En nu?
Werk ik keihard aan verwerken.
Alles een plek gunnen in wat is geweest.
Zodat ik verder kan met mijn leven.
Mijn leven weer van mij wordt.
Don't worry:
" I'll be back! "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten