"The happiness of your life depends on the quality of your thoughts" Kahlil Gibran

16 september 2017

 Dat er mooie dagen waren dat wist ik , tot ik Ibiza beleefde met ons gezin, iedere dag feestdag.
Dat gevoel hebben we maar mee naar huis genomen.Heerlijk! Al bijna een jaar geleden maar zo'n                                                           goede 'vibe' rondom onze Ibiza souvenirs .

                                        23 oktober 2016 vakantie Sunset El Ashram IBIZA

Ik lig wakker .
1 

Van pijn en venijn in mijn lijf, ik lijk eerder eighty five dan in mijn midlife!
Dat doet mijn medicijn dat ik nodig heb om overdag te proberen te doen alsof het er niet is en ik gewoon vrouw van en mama ben van, vriendin ben van en schoonfamilie ben voor en de oudste dochter ben van en de kleine zus ben van schoonzus en tante van.

2
Ik lig wakker. 

Van de medicatie die de kanker moet remmen maar ook goede cellen kwellen onder deze licht matte witte ovaal, met een wit rondje hormoontherapie zodat er geen eten is voor de verkeerd gedeelde cellen dat is ook een punt.

De update: Sinds korte tijd gaat het beter met me, vooral er niet mee bezig zijn, dat moet helpen...psychisch een mooi idee. Wel lastig want je begint er de dag mee! Wakker worden van de Pijn, zweet, tabletten innemen douchen, moe even rusten. Ontstekingen verzorgen, dat gaat de hele dag door als ik even less travelled pad wil volgen.Gelukkig blijven met wat wel kan,niet met wat je niet meer in de hand hebt, accepteer wat buiten je bereik ligt.
Stop met de meest agressieve medicatie, dan herstelt mijn lijf wel maar heel langzaam.Die storm van de week, keep on running running running, maar ben na een week pas op de helft van genezing van de wonden. Buitenkant, puisten in nek, hals, gezicht. Erg vervelend zijn die op vingers en tenen.Als je wilt wandelen en de hond wilt uitlaten. Dat gaat nog goed , nu weer, nu ik even het lichaam heb laten herstellen. De enorme aften in mijn mond,koortsblazen op mijn lip, ontnemen me zoenen, smaak en uitgebreid praten, slikken, kauwen, eten, lachen , ja dat vergaat je ervan.Maar ik blijf proberen te continueren, want de cellen zijn al een paar maanden langer dan verwacht stabiel, minder actief.

waarheid als een, een olifant ja.

Tandenknars,Tandenknars,"ben blij met wat nog wel kan" of "ïk ben ook op leeftijd (45+)dat heb ik ook" Ik ben pas 47,toch wat jong.Ik wil het niet bagataliseren maar ik zou uiteraard tekenen voor normale overgangsklachten, hoe klote het ook is. Dames ik heb ze ook, tranpireren overvloedig, meer moe dan normaal, gewrichtsklachten: oorzaak kanker. Dat is een  hele andere oorzaak van spier, gewrichts en transpiratie klachten.Vanwege mijn medicatie ben ik zomaar  de overgang voorbij. Net zoiets als een weeënstorm, door de medicijnen is alles in stroomversnelling en heftiger mate gegaan, Hebben we dat maar weer gehad.Aan alle dames boven de 40, want je lichaam kunt er al vroeg bijzijn, net zoiets als je puberteit, hahaha, sterkte, ik voel met je mee.recalcitrante pittige tante , vrouwen boven de 40, komen niet in midlife crisis, welnee, puberen gewoon opnieuw met hun kids mee!Ik bedoel de meest positieve, creatieve en lekker chaotische kant van dit woord, kijk eens over de schouder van je puber/jong volwassene( bij ons wat lastig, ik ben 1m60,de meiden hebben Willem's genen qua lichaamsbouw, maar toch)van onze tiener en 20 plusser(s), leer ik elke dag!

Zo dus. De conclusie van de update zit in het glas halfvol zien. Wat altijd een mooi streven blijft. Daar ben ik van overtuigd! Maar ook een halfvol glas lang vast houden wordt zwaar na verloop van tijd en de  hulp is aanwezig en welkom, maar dat glas blijft jouw glas dat kun je niet even doorgeven.babababam en weer terug krijgen zeker!?! Laten vallen, goede grap, scherven brengen geluk!
                    A window of hope

                    Shining the light on every problem                                                                                                  A window of hope

 always a chance that you can solve them

 When you think it's all over and you want to let go

The faintest glow is there to help you,Keep looking for the light  for the window of hope

Hope is the sea of life
That was meant to flow
As a never ending stream
And I can sleep at night
Now that I know
Hope is a waking dream
Can't you see

Het pad van niet uitzichtloos maar laten gebeuren...maar het levensbedreigende onzichtbare, goed vermomde gevaar te lijf gaan. In de spiegel zie ik het, mijn lijf voelt het en toch ik kan het nog aan! Blijven bewust dankbaar voor van alles wat wel kan, niet kunnen wat je wilt maar willen wat je kunt. Acceptatie dat dit het dan is en futloos mijn hoofd laten hangen, dat is dat andere pad en raad eens het is kort veel betreden, benauwend druk, schemerige uitzichtloosheid, een prachtig groen bladerdak ontneemt het zicht op blauwe lucht, verduisterd het zonlicht .Hier en daar zag ik een zonnestraal zijn kans grijpen een straal op het pad te werpen, toch loopt deze weg snel dood! Omgedraaid , hard weggerend en koos het andere pad. Die "shortcut to whatever there is at the end," begrijp me niet verkeerd, is voor velen ook prima . Als het leven op is, genoeg geleden, gestreden, moe van pijn, alles is gezegd geen enkel woord of liefde gemeden , ongeacht leeftijd, soms is op, op! Kan ik in deze vorm van gezondheid nog mijn leven beleven, maar hoe dan? Neem het gedimd pad op weg naar vrijheid van pijn en verdriet, alles gezegd en gedaan, gaan. Ook dat vind ik, moet als iets menselijks gezien gaan worden. NVVE strijd ervoor deze keuze mogelijk te maken. Voor mij gewoon nog even niet. Maar voor lijdende mensen? In onmenselijke omstandigheden, opgesloten in hun vel=leven is niet meer fijn, ervaren alleen maar pijn of worden tranquillized in een stoel aan een paal in een ruimte gezet om te gaan puzzelen...terwijl zij klaar zijn, klaar met leven. Het kan dus Nederland ga zo door.

'The road less taken' is breed helder en steeds als je denkt het loopt dood komt er een onverwachte bocht en we wandelen maar door: in de voetstappen van het leven, stralende zon op dat middenpad met af en toe een plaatselijke bui. Dan staan we stil, laten de druppels als het ware onze wonden likken en gaan verder. Of een gat ..boem daar lig je. Krabbel op zie de chablis met die salade gerookte kip en aardbeien , hengel ze maar voor, zit ik zo weer op het goede spoor! Veel wensen vervuld, in al mijn 47 jaren maar ook in 2 jaar van onze wenskapstok, zelfs mijn boek is klaar. Als iemand mij wil helpen om het op de markt te brengen, ons kan helpen kleinschalig, hulp is welkom. Ik schrijf van me af maar ook naar mensen toe,met het spreekwoordelijke hart onder de riem wil ik meer mensen bereiken.Omdat het leven zo leuk is!

Ik ga weer wat vrijwilligerswerk doen, 'hoop dat ik word aangenomen' flitst door mijn hoofd, wat een leuk gevoel weer!! Nieuwe mensen, collega's.Hoofd van bijzaken onderscheiden en een bijdrage leveren aan een goed doel! Voor families met een kind dat ziek is, Hersenstamcelkanker. Stichting Gijsje Eigenwijsje, daar blijft niets bij de hoge bazen per ongeluk toch aan die Bugatti hangen, maar straight in de divere huisjes die onderhouden en bijgebouwd moeten worden.Daar ga ik graag mijn beetje energie mee delen.

Gelukkig begrijpen de familie en vrienden hoe vreemd ik in mijn vel zit door 6 jaar hormoontherapie.
 " Anders, maar toch jij". A handful, ben ik! Ja klopt, zo hoop ik er, toch nog, hadden ze het lekker fout🙄, nog een beetje boel aan te plakken. Minuten,uren, dagen, maanden...met meiden naar ED, met Willem en de kinderen naar Voorlinden, het HAVO en Bachelor mee op halen. Nu voor nu, met een beetje nu erbij, Tijd is wat ik vraag met zoveel anderen niet alleen kanker als levensbedreigende ziekte , door te mogen gaan. Ik hoop werk aan de winkel voor me ...help me hopen...tip als je hier dan toch bent , volg je dromen en als het niet kan, pas aan. Acceptance and Commitment Training interessant!

Charles Darwin
" the species most likely to survive aren't the strongest smart ones. They are the ones most likely to adjust, day by day by day!!"  Neem het gedimd pad op weg naar vrijheid van pijn en verdriet, alles gezegd en gedaan, gaan. Ook dat vind ik, moet als iets menselijks gezien gaan worden. NVVE strijd ervoor deze keuze mogelijk te maken. Voor mij gewoon voorlopig gewoon hopelijk nog lange niet nog lange niet.

Door Katja Gebbink

p.s.Iedere 6 weken controle is ook zo'n ding. Je moet weten of we medisch gezien moeten ingrijpen met andere(chemo) medicatie, maar de toverhoed is bijna leeg en mijn lijf wordt met de minuut ouder.

Bij klachten moet ik aan de bel trekken en dan controleren ze direct of er meer te zien is. Want het blijft een feit, ik heb op mijn 41ste borstkanker gekregen met 5 tot 7 jaar aggressieve zware hormoontherapie en ondanks dat heeft de kanker zijn weg gevonden en zich in mijn bekken genesteld om van daar uit te kunnen groeien. Is dat niet eerder gecontroleerd? Jawel, maar het moeten miljard cellen zijn om voor het oog zichtbaar te zijn.Vandaar dat er na 4 zware jaren van niet opbouwen, juist aan kracht en energie verliezen, pijn krijgen, fysio, ergo, osteopaat, diëtiste, sport onder begeleiding niets mocht baten, we weten nu waarom.En dat is pech zoals de internist/oncoloog dan zegt.Zo jong en dan zo vroeg recidief,dat betekent een heel andere levensverwachting! Dat is ons op alle fronten hard binnengekomen.
Maar we moeten er mee door, niet gewoon maar wel door, zoals een vriendin van me ooit zei,dat doen we dus. En dan van 19 op 20 september, pijn in mijn benen, niet meer vol te houden.Huilen, uiteinde;ijk toch huisartsenpost gebeld. Nina bleef thuis, alleen! Willem gaat met me mee. Morfine shot blijkt uiteindelijk de oplossing. Naar huis n ja nu slaap ik wel.De volgende dag met huisarts, pijn controle door genomen, dagen van hele dag en nacht pijn, dat kan toch haast niet. Uiteindelijk kan ik in uiterste geval nu zelf shot zetten.En zo gaan we weer verder. make-upje, nagels gelakt en go!

En zelfs in deze uitzichtloze, onvoorspelbare ervaring, die ons zal tekenen. De voetstappen op het minder vaak gekozen pad, het pad van die zonnestraal door het groene blader dak;
de zon door dat vensterraam'
jouw en mijn tranen betroebelde ogen, toch zien we de zon, de regenboog, depareltjes in iedere dag.
Pluk ze in gedachten en berg ze veilig op, pak ze weer even terug als het stormt en je lijkt alleen nog stroowaarts tegen de stroom in te zwemmen,pak je pareltjes laat ze stralen en voel hoe sterk je bent.
Niet in je oren om je nek of om je pols, maar deze schatten zitten in je hart, be-leef ze en vertouw dan weer op je kracht!