"Sometimes it snows in April"

"Sometimes it snows in April
Sometimes I feel so bad
Sometimes, sometimes I wish that life was never ending,
And all good things, they say, never last"
Prince (1986)




Daar zit je dan bijna uitbehandeld. Met je handen in je ,verse nieuwe ,haar!
8 maanden lang zat je in de rollercoaster die kankerbestrijding heet.Een gevecht op leven en dood.Want zo is het wel. De vader van een van de meiden(15 jaar) die samen met onze dochters naar De Efteling was geweest in oktober,vanuit Stichting De Kinderen, is alweer 2 maanden geleden overleden. Ik ben er gewoon nog en mag door. Om mij heen hoor ik alleen maar dat ik er wel 100 mee kan worden.
Ja dat klopt !En ik weet dat dit niet het ergste is wat je kan overkomen.De zoon (6jaar) van goede kennissen werd afgelopen vrijdag onverwachts opgenomen vanwege een tumor in zijn hoofd.Met spoed geopereerd en wordt met chemo verder behandeld.Boem dat komt keihard aan.Precies zoals ik al 8 maanden roep: "laat mij het maar hebben,als onze kinderen maar niets overkomt!"En dan komt dat even zo dichtbij!Ook met hem gaat het goed komen,dat gevoel heb ik, maar sta er eens bij stil , wat een hel voor zo'n gezin.
Zo zal het voor mijn omgeving ook gevoeld hebben, machteloos staan terwijl je kind, zus,vrouw, moeder, vriendin gaat vechten voor haar leven!Ik kon er niets mee ...!Ik, die altijd juist de steun voor anderen wens te zijn, wilde geen medelijden, geen pessimistische signalen om mij heen.Ik ging vechten en overleven!Dat was mijn instelling en dat kostte me zoveel energie dat ik geen negatieve prikkels dulde.Dóórleven in een zo 'normaal' mogelijk ritme. Niet gaan hangen in verdriet en ach en wee waarom mij dit overkomt...daar werd ik niet beter van!Van geloven in dat het goed gaat komen ,dáár word ik wel beter van!

En dat blijkt !Nog 2 bestralingen te gaan . Over een week van nu zit het erop. Uitbehandeld!
Op de 7 jaar hormoontherapie na dan.De bijwerkingen daarvan ,nemen al af .Dus ook dat went.
Wat extra haargroei en acné daar valt zeker mee te leven . En de acceptatie van een borst minder ook vast wel. Daarmee kom ik bij 'de terugslag' die mij al voorspeld was,door deze en gene!Invulling geven aan je dagelijks leven, na kanker, zonder baan, maar mét alles wat je hebt meegemaakt.

Er kwam net een hele leuke vacature voorbij,eenvoudig,maar lijkt
me gewoon heerlijk weer deel te nemen aan het arbeidsproces!
Of moet ik helemaal nog niet zo iets willen?Thuis komt er weinig
uit mijn handen ... ja dit..schrijven, mijn gevoelens op papier zetten.
Wil eigenlijk alleen maar leuke dingen doen, ja zo werkt het natuurlijk
niet. En is voor mij dan leuke dingen doen, ook werken buiten
de deur. JA!Kan ik dat op dit moment aan? NEE!
Wat dan wel...get another hobby?Ons gezin is mijn hobby,koken is mijn hobby,
wandelen met the Doggie is mijn hobby,films kijken is mijn hobby, lezen is mijn hobby!
Mijn werk was mijn hobby, namelijk bezig zijn met mode!
Maar gezien de economische crisis is er ook in mijn lijn van werk weinig spannends meer aan!

Hoe nu verder !De voorlopig laatste gesprekken gehad met behandelend artsen.De chirurg heb ik al weken geleden voor het laatst gezien.Na die operaties is alles ook weer heel goed genezen.Zelfs nu na 14 bestralingen, houdt het litteken en alle huid er rond omheen en eronder zich echt ongelooflijk sterk!De oncoloog en de radioloog gisteren.Na wederom een storing, gesprek met mijn radioloog.Die mij verzekerde dat ik op de beste manier bestraald word.Een enkele keer storing kan te wijten zijn aan het programma geschreven voor deze specifieke bestraling.Nou dat zal ook wel zo zijn ..1 op de 2 keer in storing,is wat veel!De oncoloog vraagt mij hoe het gaat en ik kan niet anders zeggen dat het voorspoedig verloopt.Geen extreme gewrichtsklachten en ook de te verwachten overgangsklachten nemen af..Ze zijn er nog ,maar het is te doen.Dan biedt hij mij aan mee te doen aan een onderzoek naar het medicijn dat ik 5 jaar ga gebruiken in de hormoontherapie.Ik ben geïnteresseerd totdat hij mij aangeeft dat er diverse 24-urige ziekenhuisopnames bijhoren,ten bate van het onderzoek......Nee daar hoef ik niet lang over na te denken,nee het stelt niks voor zegt hij ook nog,het is alleen gemakkelijk in verband met wat onderzoekjes en bloedafnames ,dat je dan 24 uur opgenomen wordt(afdeling oncologie)......!!!WAT? Nee ,daar werk ik dus niet aan mee.Lijkt me duidelijk verhaal.
Het is een vreemd soort afsluiting als we het Verbeeten Instituut verlaten deze keer.Ondanks de enkele bestralingen die nog komen,is dit nu voorlopig de laatste keer dat ik met mijn artsen spreek over, ja over mijn vooruitgang.Genezing...?!Over drie maanden ga ik terug bij mijn oncoloog,op controle over de hormoontherapie en voor lichamelijk onderzoek. Dat blijft iedere drie maanden terug komen. En een maal per jaar een bloedonderzoek en mammografie. Voor de rest mag ik weer leren vertrouwen op mijzelf.
De enige die mij nog wekelijks aan deze afgelopen helse maanden herinnerd, is mijn fysiotherapeute.Ook zij adviseert me zeker nog twee weken minimaal fysiek rust te houden omdat er inwendig veel kapot gemaakt is door de bestraling. Verraderlijk náár!Niet zichtbaar maar wel 'gewond'.Maar voor een long term goal:my life back!

Vertrouwen in mijn lichaam herwinnen!Deze hele, zwarte, episode verwerken!
Dat is wat mij te doen staat!
Ik wil weer 'gewoon ' door met mijn leven ,want dat is me gegeven , dus benut het dan zeg ik!
Maar ik merk, nu ik er bij stil sta dat dát nog niet meevalt.

Uitbehandeld, alles overleefd, niet zeuren, heeft slechts 8 maanden geduurd en nu dus weer kedegedeng-kedegedeng back on track!! Ondanks dat ik zelf maanden lang met een grote glimlach schertsend geroepen heb 'ach het is maar een beetje kanker, dat gaat wel weer over!'
Ben ik daar nu opeens niet meer zo van overtuigd!Wél dat het zo goed als mogelijk de kop ingedrukt is, waar hebben we anders al die moeite voor gedaan, maar of dat afdoende is?
Mr Chemo was mijn vriend, voor hem had ik geen angst.Vreemd genoeg was hij net zo gevaarlijk voor me als de kanker zelf.Kwaad met kwaad bestrijden.Nadat de chemoos echt hun werk goed gedaan hadden was daar toch het afschuwelijke nieuws dat er niet voldoende kankercellen aangepakt waren, waardoor ik alsnog een deel van mijn vrouwelijkheid moest verliezen.En zolang dat alles is en ik er 100 mee kan worden is dat ook geweldig en moet ik ook niet ZEUREN!
Dat weet ik!Echter twee keer zo 'gefopt'worden door je lichaam is niet niks.

En dat beetje kanker heeft er harder ingehakt dan ik ooit had kunnen bedenken.Natuurlijk bén ik er nog, maar het heeft me ook
zeer zeker op een aantal punten niet meegezeten.
Ik kan ook blijven relativeren, maar ga daar nu even mee stoppen.
Zoals ik mijn verhaal al startte, natuurlijk kan het altijd erger!Het is gewoon heel irritant,dat toen iedereen tegen mij riep hoe verschrikkelijk het is, borstkanker overwinnen, chemoos,operatie,borstamputatie en bestraling,ik alles wegwimpelde met 'ach het kan altijd erger'.Om maar in mijn positieve kracht te kunnen blijven, in mijn overlevingsmodus!
Maar dat, juist nu ik besef wat een afschuwelijk verhaal er achter mij ligt, mijn omgeving in reactie gaat relativeren in
'het kan altijd erger'! Zo zal het wel werken denk ik ?!
Maar ik heb mijn verhaal, mijn strijd en die is echt nog lang niet gestreden!
Oh het is ook zo lastig!
Iedereen beleeft dingen anders en zal er anders mee omgaan.

Enerzijds een korte dramatisch zwarte bladzijde, anderzijds een levensbepalende ommekeer in mijn leven.Ieder schrijft zijn eigen boek.Met deze laatste afspraken en behandelingen sluit ik een deel van het hoofdstuk "diagnose borstkanker"(zwarte bladzijde) af.

Eerst nu alle emoties, zenuwen, verwondingen een plek geven.

Zorgen dat alle laatjes in mijn hoofd ook echt dicht kunnen.Accepteren van een nieuw lijf en leven.

'In between jobs ', als ik ben op dit moment, bied mij ook nieuwe kansen .Zo moet ik het zien!

Ontdekken wat mijn mogelijkheden zijn, opnieuw leren kijken naar de wereld om me heen.

Hoe ga ik verder....ik verdrink echt in de mogelijkheden, welk pad sla ik in.Ga ik daar al over nadenken, as we speak ben ik dat al aan het doen. Maar ook daar stop ik mee.Ik ga luisteren naar het advies van mijn artsen,eerst rustig proberen weer in je oude krachten te komen,fysiek zowel als mentaal.Kanker overleven is kanker overleven, maakt niet uit hoe lang je behandelt bent!Een jaar geleden dacht je gezond te zijn.Tot die ene zwarte dag!Nu nog geen jaar later heb je gevochten en overwonnen, maar met verwondingen!Niemand komt ongeschonden uit zo'n strijd!Geef het eerst eens tijd.Tijd om te beseffen,accepteren en relativeren komt later...veel later.Ik werk in omgekeerde zin word mij duidelijk.Ben eigenlijk vanaf dag 1 gaan relativeren,zonder écht te accepteren!

Verder met een lichaam dat incompleet is, alleen aan de buitenkant?Nee dat is niet alleen buitenkant!
Dit wordt een zware klus!Acceptatie!

Face the truth!Ik ga door en geniet van het mij gegeven leven .Een zwangerschap,daar vergeleek ik deze nare ziekte vaak mee.In tijdsbestek ook, ja!Over een maand zijn we 9 maanden verder en is de bestraling uitgewerkt.De chemo en narcoses in combinatie met de hormoontherapie hebben een langduriger effect, maar ook dat gaat voorbij. Ik kan vanaf volgende week weer gaan bouwen .Bouwen aan kracht en energie!Zonder neergesabeld te worden, of dat mijn lijf hoeft te vechten.Rust en ruimte creëren in mijn lichaam en hoofd zodat ik de draad weer op kan pakken en het juiste pad in kan slaan naar een nieuw leven zonder angst, zonder kanker!
Na 9 maanden een nieuw leven tegemoet!