"Met mijn ogen dicht..."

Ik heb zoveel, ondergaan, zoveel gestreden en geleden, dat ik vergat te huilen.

In alle hevigheid, worden nu in mijn hoofd doosjes opengeramd.
Doosjes ja, als in de " tale of two brains "sketch van Mark Gungor,
de moeite waard om even te bekijken!Kort: vrouwen brein is alles met elkaar verbonden...mannen brein heeft alles in doosjes, zij hebben zelfs een "Nothing Box" .Ooooh, en die wil ik ook zo graag!!

Oké terug naar de doosjes in mijn hoofd!
Doosjes met gevoelens van angst en verdriet.
Doosjes met vragen,weet je eigenlijk wel wat je overkomen is?!
Dat werd me ook vaak gevraagd, een jaar geleden, weet je wel hoe vreselijk het is wat je ondergaat?( Hoe gevaarlijk dicht je bij de dood bent?) Nee, dáár wilde ik niets over horen, ik wist heel goed wat er aan de hand wás, maar had geen tijd daar bij stil te staan! Óverleven, dat zou ik!
En dat deed ik, hier ben ik nog.

Dat besef komt weer eens keihard binnen als afgelopen week het bericht komt dat onze vriend, onze gouden schakel binnen onze revalidatie groep, is overleden.Vier weken slechts nadat hij had vernomen, dat de oorzaak van zijn vermoeidheid en andere lichamelijke klachten kanker was!
De kanker die operabel was, waartegen hij gevochten heeft met afgrijselijke chemo behandelingen!
De kanker die verdwenen was, want hij mocht gaan revalideren!
Zoals ook bij mij, ik geloof zelfs dat dit de meest gebruikelijke procedure is:
het verwijderde weefsel wordt gecontroleerd en als geconcludeerd wordt, dat het op millimeters van de snijranden vrij is van kankercellen is dan zou het, zéker met daarna nog een chemo kuur,
schóón moeten zijn!!
Et voíla, probeer weer vertrouwen op te bouwen, werk aan conditie,
geestelijke verwerking, lééf rustig verder!De dood is weer ver weg.

Ik geloof echter graag zoals de Indianen, dat na de dood de ziel ergens op de aarde blijft.Mooie gedachte, ook die van de boeddhisten die in reïncarnatie geloven.Dat we elkaar allemaal 'wéér ' zien in de hemel, zoals dat volgens Christenen zou zijn...nee, dat geloof ik niet zo.Maar het is wel de meest rustgevende gedachte.Dat zou betekenen dat je als je dood gaat weer wordt herenigd met al je geliefde overledenen.Ook een verandering van werelden, dat wel.
Feit blijft dat als een naaste overlijdt je zelf ergens rust zult moeten vinden.
Het heeft allemaal zo moeten zijn, had ik die kanker niet gekregen, was ik nooit deze mensen tegengekomen.Was ik dóórgehold in mijn leven, zonder genoeg stil te staan waar het écht omgaat!

Nu is de dood wel erg dichtbij.
Deze afschuwelijke ziekte zet nog steeds onze wereld op zijn kop.
De wreedheid, het verdriet, de onmacht.

Afscheid moeten nemen van iemand, die ook aan het herstellen was en zijn leven in balans aan het brengen was, is niet meer.Zijn gezin, meegestreden, moe gestreden, echtgenoot, vader, opa,
vriend is niet hersteld en het gezin is verre van in balans!Als zo'n groot verdriet je treft, staat de wereld stil, zakt de grond onder je vandaan, nog zoveel plannen, geniet momenten, gekozen voor kwaliteit van leven maar zo, verloren van de tijd!Verloren, na een sportief, gezond liefdevol leven, van de keizer der ziekten!
Zo unfair!!





'Zijn Harem' zoals hij ons schertsend noemde, is enerzijds uit balans!
We missen hem maar zijn zo dankbaar dat hij voet bij stuk hield om deel te willen nemen aan juist deze revalidatie groep, zo trots dat we zoveel gedeeld en geleerd hebben, samen!!

Als enige man, direct een bijzondere rol die hij sportief droeg.
Met sprankelende ogen vooral als hij over zijn kleinkind sprak!
Een gouden hart, luisterend oor en altijd vriendelijke wijze woorden of het nu ging over communicatie of gevoel, zo veroverde hij een bijzondere plaats in ons 'nieuwe' leven!
Iemand die je in zo'n korte tijd, zó meeneemt, met zijn humor en in zijn enthousiasme, als motivator bij alle sportactiviteiten. En, met ons allen psychisch gezien zoveel 'eye openers' ervaarde,
tijdens de vaak emotionele gesprekken waarbij wij vaak verrast werden door hoe deze ziekte onze emoties, waarden van het leven en onze denkwijze meenam naar vreselijke diepten, maar ons uiteindelijke door positivering sterker maakte. Zo iemand wil je niet meer kwijt.
Zo iemand verrijkt mijn leven.


Ik zie het afgelopen jaar als een 'vooral niet dood gaan ervaring',
die een ommekeer in mijn leven bracht!
Met recht een lévenservaring, die je na een zware strijd meer balans en kleur kan geven in
het hier en nu!Áls dat hier en nu er is !

Ik heb een morgen, een overmorgen en wie weet hopelijk nog veel veel meer!

Onze gouden schakel mag er dan fysiek niet meer bij zijn,
voor altijd is hij de verbinding van 10 strijdlustige vrouwen,
die hem in hun hart meedragen!

Máár zo vanzelfsprekend is het allemaal niet meer.

De 'harem meiden' zijn ook gerust, dat langer lijden hem en zijn gezin bespaard zijn gebleven.
Afscheid genomen, maar toch niet echt, hij heeft voor altijd een plaats in ons hart.



"een zucht is onzichtbaar

net als de wind

de nacht is onzichtbaar

als de dag begint

die ik kwijt ben

die ik nooit meer vind

maar

met mijn ogen dicht

zie ik alles

wat mijn hoofd verzint" 

The gift of life.



Na onze verwendag, zijn allen van de herstel en balans groep vrienden op bezoek geweest bij onze vriend.Niet allemaal tegelijk, dat werd teveel.Zóveel ideëen waren er over van alles wat we samen met deze groep zouden gaan doen.Niet eens zo'n  spannende grootse dingen hoor, een boerderij bezoek aan de boerderij van één van onze vrienden uit deze groep. Een wandeling met lunch, ergens bij Esbeek in het befaamde Bokkenrijder gebied. Lol, om de uitsmijters die daar te bestellen zijn, hadden we enkele weken geleden nog samen!Samen naar een dierentuin.
Maar ach nu  waren we  al heel gelukkig hem in een bed in de woonkamer te treffen, aan de morfinepomp om de pijn te verzachten die in zijn buik speelde en samen
 nog echt wat te kunnen delen!
Zijn bizarre nare ervaringen van de dag dat hij 's ochtends ook nog dacht met ons een verwendag te beleven, tot aan alles wat WIJ beleefd hadden op deze dag, want wij hadden dat zo verdiend volgens hem!Woorden schieten tekort om te beschrijven hoe het is met een vriend te praten, die je pas 12 weken kent, maar hij zit door de belachelijke situatie die je deelt in je hart en waarvan je voelt, het einde nadert snel!Praten over wat voor pijn kreeg je en oké, je bent bezig met de euthanasie verklaring.(OMG waar gaat dit over, maar goed dat het wel mogelijk is!)
Geen circus, poppenkast, toeters en bellen om te 'rekken', als er niets meer aan te doen is!
Het leven geen kwaliteit meer heeft!
Véél te snel.22 oktober vertelde hij ons waardoor het kwam dat hij zo vermoeid was.De operatie en de chemoos waren niet voldoende om zijn kanker te vernietigen!En dát terwijl hij ons allen er in de eerste weken van herstel en balans uitliep, uitzwom bij alle sporten!
Er was geen genezing meer mogelijk. Hooguit met een expirimentele chemo een verlenging,van....
ja van wat, dagen,weken?Met alle onbeschrijflijke bijwerkingen die de 'kwaliteit van het leven' waarschijnlijk gewoonweg ondraaglijk maken???!Ook daar geen duidelijk antwoord op!

En wat dan?Wij plannen nog een dag, een week na het vorige bezoek, om bij elkaar te zijn, bij hem.
Maar vandaag de dag voor ons geplande bezoek zou ik contacten of het goed uitkomt, nee in een week tijd is de morfine verhoogd en een bezoek van zijn Harem is écht niet meer mogelijk.
Dát is zijn grap, 62 jaar gewacht op een harem en nu heeft hij er door deze noodlottige omstandigheden een!Ja wat wil je als je met 10 vrouwen in een revalidatie groep voor kanker patiënten terecht komt!Allemaal hebben we hem in ons hart gesloten.Dát onze groep zo snel afscheid zou moeten nemen dat had niemand verwacht!Allemaal waren we uitbehandeld, enkelen op een hormoontherapie behandeling na.Genezen verklaard wordt je niet! 'We'gaan er van uit dat 'we' de kanker onder controle hebben!

The bucketlist, die ik in een vorig blog aanhaalde, nee ook die wordt niet gehaald.Één week nadat het nieuws over de palliatieve fase van deze kanker bij onze vriend duidelijk werd, hebben we als afsluiting van de Herstel en Balans groep, ja ik vind het nu ironisch klinken hoezo hersteld en in balans, samen geluncht.Óók zijn echtgenote was daarbij, wat wij allen als heel prettig hebben ervaren!Maar nu, nu onze groep niet meer wekelijks bij elkaar komt, hangt deze donkere wolk boven
ons allen .Iedereen is vorige week nog op bezoek geweest en dat we ons eerste geplande uitje niet écht met zijn elven zouden zijn was iedereen wel duidelijk.Maar dat we nu afscheid moeten nemen, van zo'n kanjer, die zó een voorbeeld voor ons is, gestreden heeft als wij, maar toch verloren.....is ongelooflijk!Pijnlijk en verdrietig!

Welkom in de wereld die kanker heet.Moeilijk is het om erover te praten.In mijn omgeving zijn velen geneigd direct over een ander kanker verhaal te beginnen dat bij hen bekend is!Dát is niet echt een handige stap!Hoe zal ik dat zeggen, onze eigen kanker is écht verschrikkelijk genoeg.Voorbeelden van zowel positieve als negatieve gebeurtenissen omtrent kanker...NEE...dat is niet wat bijdraagt aan onze verwerking!Natuurlijk ken ik vele scenario's die slechter aflopen dan de mijne, moet dat betekenen dat wat er met mij is gebeurd, peanuts is ofzo? Méér en méér dringt dát tot me door!
Dát het geen peanuts was, bedoel ik dan.Veel te verwerken , maar dat is niet gek!!

Ik zeur over mijn figuur en onze dochter corrigeert me letterlijk met:
"Mama, ik had ook bloemen bij een grafsteen kunnen leggen, lekker belangrijk, jij bent prachtig zó, maak je niet druk daarom!" Wauw, boem, realiteit!Thanks love!

En nu doordat een van onze vrienden van zó dichtbij, toch ondanks alles de strijd tegen kanker gaat verliezen, merk ik de angst in mij en in mijn gezin.
Dát had ook mama/ik kunnen zijn!Maar, zí'j is het NIET!
Dus hoe clichée, carpe diem, live and let live, seis the day,
do what makes you happy, with the people you love!
We praten er verder ook zó niet over.Wij hopen en gaan uit van een nog lang leven samen!

Wat een triviale probleempjes zijn onze "problemen" opeens weer.
We got life people, love, laughter and life!

Je gezondheid, liefde en aandacht dát is de zuurstof van het leven!
Liefde en aandacht, wat je geeft komt bij je terug, is onze mening en gezondheid, ach ja als je van alles met mate geniet, is en blijft het een kwestie van puur geluk!!! Dat is ons wel duidelijk geworden, zeker weer met onze vriend als voorbeeld!Nooit gerookt, gedronken,,gezond gegeten,
altijd gesport en zie hier!De kanker heeft hem in zijn greep en zijn gezonde lijf, kan er niets meer tegen doen!Hoe oneerlijk zit het leven vaak in elkaar.
Wat te denken van kinderen, als we het er toch over hebben, hoeveel kinderen zijn er niet met kanker!
Nooit gerookt, gedronken, energiek and full of life en positiviteit
als baby, peuter, kleuter, tiener, of hoef ik dat niet te vermelden?!

Altijd riep ik: "ach laat mij het maar hebben, beter dan dat een van de kinderen dít overkomt".
Ben ik bijna klaar met bestraling hoor ik dat het zesjarige zoontje van een wel goed bevriende
collega van mijn man een hersentumor heeft!Dan stort je wereld toch in??
Wonder boven wonder, wat een belachelijke uitspraak, gewoon dankzij de chemische troep, twee operaties en talrijke bestralingen en zijn eigen WÍLSKRACHT,(en geluk) kan deze kanjer nú,na 9 maanden weer proberen met zijn papa, mama en zusje een 'normaal' leven te gaan leiden!Respect!
'Oók zij moeten beamen dat er hele andere prioriteiten in het leven zijn,
na deze angstige overlevings rollercoaster !!

Ik wil niet belerend overkomen, ik stond tot een jaar geleden, me ook druk te maken in de file,
in de verkeerde rij van de kassa, over kissebissigheden(wat een leuk woord) op mijn werk, over mensen die van alles van me vonden, dát heb ik ook niet nú zomaar achter me gelaten!
Maar zonder tot, totale ZEN aanhangster te bekeren, die klote kanker heeft ons veel willen leren!
Ik wil alleen zeggen, ben je eens wat vaker bewust van wie je bent, dat je rijk bent met een goede gezondheid, want daar staat of valt alles mee!Met liefhebbende mensen om je heen, zie de bladeren vallen deze herfst en besef dat dat ten goede komt aan nieuw leven, groei, verrijking!
Als iemand alleen al het woord herfst half uitsprak, hoe doe je dat(?), werd ik jaren geleden al bijna depressief!Nú, geniet ik van de bladeren die letterlijk op en om me heen vallen, in al die prachtige kleuren,iedere dag dat ik met onze Doggie het bos in sjouw!
De kleuren waar ik van houd, rood, roze van de liefde, geel van de zon, ja en af en toe straalt de zon om de kleuren nog beter te tonen!!People can change at every age!!

Neem het leven niet voor lief, want het is ook niet altijd LIEF!
Maar als je wilt, kan je er zelf wél wat van te maken!

En NÉÉ, ook ik loop niet de hele dag te stralen, lachen en onbezorgd te wezen, dat zou niet menselijk zijn, alles wat ik wil zeggen is, plaats je leven af en toe eens in een positief perspectief!!
Niet in vergelijking met een ander, maar gewoon naar jezelf!!

"Don't it allways seem to go, that you don't know what you've got 'till it's gone..."
What a waste!!

When you ask a falcon what time it is,it would answer you:"now"

Crazy world!

Er bestaat in Brabant een 'verwendag'voor (ex)kankerpatienten! "Via Angelia"is een stichting door vier dames opgezet,om aan deze groep een ongelooflijke' in de watten leg dág' te verwezenlijken!
 Vorig jaar wilde mijn lieve zus mij hiervoor aanmelden, omdat ze vond dat ik wel eens zo heerlijk verwend mocht worden,maar daar was ik toen niet aan toe.Beetje met al die andere kankerkoppen in een ruimte er een feestje van proberen te maken?Zonder gekheid, in between chemo 2en 3, had ik daar ook nooit de energie voor gehad!  Toen 11 maanden later, in de Herstel en Balans groep deze dag ter sprake kwam, zei ik hen ook meteen: 'Leuk...maar nee!Wéér dat lotgenoten verhaal, géén zin in.'
Máár één week voor sluiting inschrijfdatum, besloten ík en een andere H en B vriendin tóch in te schrijven.Omdat we als groep gingen dan!
Onze vriend, die het niet zo goed gaat en zijn vrouw, zouden ook deelnemen. Zijn vrouw als vrijwilligster, manicure en hij, zich heerlijk laten verwennen en een gezellig samen zijn met de groep. Dát verwennen bestaat uit, kapper, manicure, hot stone massage, pedicure, voetreflex massage, schoonheidsspecialiste, stoelmassage tot visagie .Inclusief, koffie, thee lunch en borrel!
Met optreden van wereldwijde plattelands originele Brabantse artiest!Zonder kleinerend te doen, dát is niet mijn muziek genre, maar het is fantastisch wat de organisatrices hier bewerkstellen!
Ruim 75 deelneemster, in rooster plannen met alle bovengenoemde vrijwilligers...lunch perfect, entertainment, tsja ieder zijn ding, maar het is er wel!
Fantastisch, geen woorden voor!

Dan dat donkere wolkje, wat precies vandaag boven ons hing.Onze lieve vriend wil hier zo graag bij zijn, maar dát lukt helaas niet!Zijn echtgenote,zou deelnemen als vrijwilligster en velen verwennen met een manicure!Echter,als ze aankomt wordt zij terug naar huis geroepen.Haar echtgenoot is te ziek!Zó ziek, dat de huisarts adviseert naar het ziekenhuis te gaan, maar dat wil hij niet. Hij kiest voor een morfinepomp!Wat een schok!Onze dappere maat, is er niet bij, maar wenst óns een fijne dag 'want dat verdienen we'...ja, hij óók!

Leven is oneerlijk, toch moet het zo zijn dat wij juist op déze dag misschien wel sámen zijn!
Ieder van ons geniet van de luxe behandelingen die wij kado krijgen, met in ons achterhoofd onze vriend en zijn vrouw, maar toch,zoals hij zegt,geniet ervan!

Ja en wij genieten!Ik krijg een pedicure behandeling, zijdezachte voetjes!Voetreflex masage, nou ja dat is een beléving!Manicure,prachtige wonderhandjes en nog een diepe facial behandeling, zó fijn!
Voel me heerlijk. Met de groep hebben we veel plezier, ondanks dat we veel met onze vriend en zijn familie bezig zijn!

Hierna, besluit ik iets eerder dan geplande eind tijd weer te vertrekken omdat onze jongste een theater presentatie heeft!Zéker zó belangrijk voor me!Prachtig is het, had het niet graag gemist!

Nogmaals, het is een vreemde mooie dag.Het intens contact wat wij als groep weer ervaren, wordt versterkt, hoe zuur ook,door de afschuwelijke afwezigheid van ónze John!Hij noemt ons 'zijn harem'.
62 jaar opgewacht, maar daar zijn we dan...wij vinden het ook heerlijk .Niet zomaar een man, maar juist déze man in ons midden.In die 11 weken, ervaart hij emoties die hij nooit toeliet, maar daardoor, doordat hij juist ook dit alles met ons deelt, opent dat voor ons als groep ook zoveel deuren!
Zóveel respect hebben wij allen hiervoor!En dan drie weken geleden krijgen hij en zijn vrouw en twee kids het afschuwelijke nieuws dat de kanker is 'doorgebroken'en er eigenlijk geen genezing meer mogelijk is!

41 jaar, leefde ik in een wereld zonder kanker!Tenminste , niet van zo dichtbij.Opeens ben ík 'lijdend voorwerp'!Een wereld waarvan ik had gehoopt, dat deze onze kinderen nog zo'n dertig bespaard was gebleven!Maar dat mocht niet zo zijn!Já, het heeft óns gezin hechter gemaakt. En onze kinderen kijken verder dan dure auto's en vakanties.Blij met wat we wél hebben, namelijk twee gezonde ouders, die er altijd voor hen zijn!Halen,brengen,school,feestje,huiswerk hulp,samen aan tafel ,iedereen kan altijd komen eten, sociaal gesprek,het kan altijd!Néé, geen groot huis, luxe autoos, verre reizen!Maar aandacht voor hen!
And be "at their back and call"!Natuurlijk laten we ze eerst zelf dingen uitzoeken!Want dat willen kids van 10 en 16:" ïk heb het onder controle mam"!En dat is goed!Maar als het dan toch even niet zo goed lukt, geen naschoolse opvang, oppasouder, remedial teacher of huiswerkbegeleiding, maar papa en mam.Zóó ouderwets hé!Maar het doet ons goed!Hiermee niemand veroordelend die het anders doet, dit is wat ons goed lijkt.Things happen for a reason!Zodra de tijd daar is, zal ik weer aan het werk kunnen.Wat ik zo graag wil. Maar voor nu?Het is goed zo. Niemand die begrijpen kan hoe zwaar het is voor een kind, te bedenken dat een van zijn ouders misschien wel zeer spoedig zal overlijden.Wat is dat?Eigenlijk?Overlijden?Onze lieve oudste besefte het plots toen we haar zus ophaalde van de laatste trip met Stichting de Kinderen.Daar zijn ouders en kids die zij kent, waarvan één van de ouders overleden is!Ze zei: "Mam wat is het fantastisch dat jij er nog bent, ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn zonder jou...afschuwelijk moet dat zijn..."

STIL! Word ik daarvan!
DANKBAAR word ik ervan!

Ondanks mijn volledige tegenovergestelde thermostaat in mijn lijf, sinds februari 2012,( dankzij hormoontherapie, voorheen was ik een koukleum, nu heb ik het heerlijk warm,mijn huid is ook acné vrij,ieder nadeel bep zijn voordeel )en wat andere kleine bijwerkingen van mijn hormoontherapie en alle voorafgaande behandelingen,heb ik de bijwerkingen redelijk onder controle!
Ik vind niet dat ik mag klagen!

1: I got life
2: I got love
3: I've got a future

En daar gaat het om en niet eens zozeer de toekomst, er is alleen hier en nu!
Iedereen kan morgen ziek worden, of onder een tram komen...besef dat alleen eens wat vaker en geniet van het NU!Het kan zomaar voorbij zijn. En dan in al je jacht naar materialisme en consuMEEEEERen, vergeet je te genieten van alles wat er al is.

Wij hebben het erg goed,familie die van ons houdt en wij van hen en die gezond is.Wij als gezin, gezond ,een eigen huis, keuze uit 20 soorten broodbeleg en wát eten we vandaag....die luxe hebben is al heel veel!Énook nog niet één maar  twee, tweedehands autoos, ter beschikking!!
Alleen beseffen zo velen niet dat er velen zijn met zoveel minder!Die ook hard werken, maar door helaas in minder gunstige  omstandigheden te verkeren , minder kansen kregen.
Anno 2012?Já ook anno 2012!
Ik praat niet alles en iedereen goed, maar onze kids groeien op in een omgeving waarin bijna iedereen met I phone of de meest waanzinnige andere luxueuze telefoontoestellen rondloopt.En velen naar de meest sub tropische gebieden op een all inclusive resort vertoefd!Waar de kids zo lekker hun gang kunnen gaan en ze kunnen eten wat ze maar willen!Kinderen die in de D- elftallen vragen wat voor auto je papa bij zich heeft om in mee te rijden naar de uit wedstrijd!!!(oh de kids zijn dan in de gevoelige leeftijd van 10 tot 12 jaar!)(????????????????????????????????????????????????)

Waar wil ik naar toe?Helemaal nergens!Alleen komen soms de luxe problemen bij  mij wel eens verkeerd aan!De ouder bij een van de meiden haar hockeyteam die oprecht geshockeerd verteld
"dat het echt zó verschrikkelijk is "!
Écht zó verschrikkelijk!Nou ik denk, nou komt er wat, wat heb ik gemist??
Já daar komt ie: "50.00 mensen denken erover hun wintersport vakantie te annuleren, vanwege de kabinetsplannen!" SHOCK!

Já. já, écht ik heb het niet verzonnen, deze persoon nam zichzelf serieus, toen ik vroeg of hij door had over wat voor een luxe probleem er hier gesproken werd?!Helaas, geen vrienden gemaakt!

"Through the barricades!"

Ik kan daar niets meer mee. Nogmaals, helaas heb ik écht bijna die kist,muziek en koffietafel(hoewel dat in reality, alsjeblieft een heerlijk bourgondisch drankje  en tapas festijn mag zijn) dichtbij hebben moeten zien  komen om te zien wáár het leven wél om draait!

Néé in deze tijd van werkeloosheid, economische crisis, ex-kankerpatient(hoe blij ben ik dat te kunnen zeggen), valt het écht allemaal niet mee!

Maar ik ben gelukkig,wij zijn gelukkig met wat wij wél hebben!Gezondheid, liefde en een toekomst!

Clichée?Ik spreek je wel als je ervoor komt te staan,ik wens het niemand toe:
Niet gezond en afhankelijk zijn!Maar soms heb je niet dát geluk en dan toch ga je dóór!

Want je wilt léven!Liefhebben, lol maken, lachen!
Make it count, every day, every hour, every second!

My 42nd birthday@Paris!With my loved ones!

The long and winding road!

Zo, dat was het dan.Herstel en Balans afgerond. En nu...hersteld en in balans?Nee, zo werkt dat helaas niet!Ik dacht wel even aan te vangen met het volledig oppakken van mijn gezin en daarom heen hangende afspraken en het totale huishouden, daarnaast ook zoeken naar werk, nu moet het maar afgelopen zijn met dat kanker gedoe, maar als ik 's ochtends de jongste jongedame naar school heb gebracht heen gefietst, 30 treden heb gelopen en terug gefietst, mag ik echt weer even op adem komen. Dan uurtje met de hond het prachtige sterrenbos in en weer bijkomen. Gelukkig gaat dat wel redelijk snel, het herstel. Maar alleen al het idee dat je bij alle activiteiten mag nadenken, stilstaan bij je energie verbruik!Ben al niet zo een zuinig type van nature, maar doe nu toch echt enorm mijn best om niet om vier uur afgebrand te zijn.Als eigenlijk net één van de, in ieder geval voor mij, gezelligste uren van de dag, koken en samen heerlijk aan tafel, bijbabbelen en genieten van eten, aanbreken.
Ook dacht ik wel even weer aan werk te komen, selectief gezocht en gevonden vacatures,YES!
Na diverse afwijzingen na sollicitatie zakt de moed me nog verder in de schoenen.
Ik wil weer méédoen!Aan, aan, ja aan wat eigenlijk? Mijn energie level is van zero naar 50%, als ik het goed verdeel.Dát is ook wel iets dat we geleerd hebben bij onze revalidatie training.Is dát zo moeilijk dan?Já!Ik ben nog lang niet terug, de duizendpoot die ik ooit was.Sterker nog, dat moet ik ook helemaal niet willen.Ik val in herhaling maar vond deze toch wel heel erg typerend, gezien de situatie: je moet niet kunnen wat je wilt, maar willen wat je kunt!
Dat is de realiteit volgens vele begeleiders die daar voor gestudeerd hebben.
Word ik een vijfhonderpoot dan ben ik al een hele pief, met mijn 42 jaar!Ik wil wel dóór, maar het lukt nog niet!Word niet meer mijn''good old me"!Ja ik weet het, dat is niet iets waar ik me bij neer ga leggen, maar misschien moet ik dan toch maar eens luisteren naar mensen,  familie,vrienden zowel als begeleiders die het beste met me voor hebben en geen gas erop geven en weer in dezelfde valkuil stappen maar luisteren en nú rust nemen. Om te verwerken wat er allemaal gebeurd is, bijdragen aan het herstel van mijn kapotte lijf, spieren moeten versterkt worden en conditioneel is er ook nog veel werk aan de winkel.Winkel, daar is het woord weer.Ja, dat is mijn vak.20 jaar lang, ervaring als verkoopster, etalagist, administratief medewerkster, rooster planner, klacht afhandeling,(lij-)leidinggevende, nou daar sta ik dan,in dit digitale tijdperk van webshops, als werkeloze 42 jarige detailhandelmedewerkster aan de kant!

En wat gaan we daar mee doen?Nou voorlopig, eerst maar eens alles verwerken en mijn lichaam de tijd gunnen om zich te herstellen.Afspraak bij de plastisch chirurg voor een borst reconstructie,ja daar wordt ook zo makkelijk over gepraat .Maar een buikflap operatie zoals dat zo mooi heet, ja zomaar zonder dat ik dat wil ben ik plots thuis in deze terminologie!Van je buikvet word een nieuwe borst gereconstrueerd, een operatie van ruim 9 uur. En uiteraard niet zinder risico. Ik ben echt geen pieperd, maar zonder dat ik in levensgevaar verkeer, vrijwillig zo'n zware operatie ondergaan,die keuze valt niet mee. Iedere operatie brengt risico's met zich mee.Zonder dramatisch te worden, er wordt zoals gezegd erg gemakkelijk over gepraat, meestal door mensen die langs de zijlijn stonden,
volgens mijn adviserende artsen.Toch wordt vakkundigheid uiteraard geprezen.
En mogen we uitgaan van deskundigheid.
Over een maand hebben we een afspraak. Kijk er naar uit.Echter weet dat wachttijd geboden is, want ook mensen zonder deze achtergrond staan gewoon op de wachtlijst, dus ik mag achteraan sluiten, hoe bizar is dat!En dan zijn daar de ruïnes in mijn hoofd, 9/11 is er niks bij, wat een catastrofe!

Eindelijk denk ik dan kanker achter de rug , hoe spreekwoordelijk, te hebben!
Onze lieve jongste dochter neemt als afscheid nog eenmaal deel aan Stichting de Kinderen.Een stichting waar wij helemaal niet aan deel hadden willen nemen.
Voor kinderen van ouders met kanker en ja, ook voor kinderen ,juist, van wie een ouder overleden is aan kanker!Eens te meer het besef, bij mij is alles 'goed', althans daar gaan we vanuit!Ergens moet je stoppen en vertrouwen leggen, om door te gaan.Nee, ik wil geen kanker slachtoffer zijn,maar kanker overlevende en de meeste mensen weten , gelukkig, niet wat dat inhoudt!
Kláár met kanker!
Dóór met leven!Oh wat is het leven mooi, in de idyllische wereld zonder ziekten!
Eerst was ik teleurgesteld in het einde van herstel en balans.Nu ben ik blij dat ik mijn leven weer kan inrichten zoals ik dat wil!Geen gepraat over kanker, hoewel dat soms vast nog fijn zou zijn.Maar being part of social community!Ik heb me, bij gebrek aan baan ingeschreven bij diverse vrijwilligers instanties.But,isn't it ironic,ik krijg ik van diversen de boodschap dat ik onderaan de wachtlijst sta!

En nu, ik kan niet slapen.Dingen die voor mij , ons gezin belangrijk zijn, stel ik in prioriteit!
De koningin op bezoek bij een naast gelegen dorp en daarna bij de om de hoek gelegen universiteit, niet belangrijk!

Wel belangrijk: De stemmen in mijn hoofd en gevoelens in mijn hart.

De stemmen in mijn hoofd weerspiegelen mijn gevoel.Maar het is moeilijk daar mee verder te gaan!
De discrepantie tussen wat ik wil en wat ik kan, is erg groot.
Ik moet me neerleggen bij, dat wat ik kan, al een prachtige stap is!Voorwaarts naar de nieuwe IK!
Wel weet ik waar de prioriteiten liggen,dichterbij mijzelf!

Zonder egoïstisch te worden, hoewel ik daar moeite mee heb,wil ik proberen meer te focussen op ons gezin en familie en te laten voor wat het is, dat wat buiten mijn invloed!Ik 'emphatice' sterk, met velen die minder goed van deze klote ziekte afkomen,maar niemand in mijn omgeving heeft er iets aan dat ik in zelf meededogen wegkwijn!Dat is niet waarom je het geluk hebt door te mogen gaan!Niet in die slachtofferrol, maar door!Met je beperking,dóór,naar een nieuwe baan, een nieuwe leven.Gezegend,ook al gebruik ik dat woord niet graag,met een liefhebbende echtgenoot en twee gezonde kinderen!What more can I ask for?My health?Yeah I got that back too!So let's celebrate every day!


dáár is hij,vliegenzwam!

"Some people feel the rain,others just get wet"!

Wat een prachtige uitspraak die op mijn pad kwam!Ik genoot vorig jaar in mijn rolstoel van de herfst,nú wandel ik in het bos met onze hond,nog nooit zo genoten van de herfst!Deze maakte mij altijd depressief,veel regen, kou, bladeren die vallen.Nú,ik geniet van de kleuren in het bos,zoek het punt waar de zon de bomen raakt,geniet van de schaduw van andere bomen,te dwalen in dat bos,op zoek naar die éne vliegenzwam!
Genieten van de draf die onze hond neemt, op snuffeltocht naar...ja naar wát?Naar van alles!



Ik heb mijn wenkbrauwen,mijn wimpers,mijn haar, mijn leven!En ik ga er het beste van maken!
Onze kinderen zijn al jong wijs geworden, over dat het leven zomaar, zonder schuld voorbij kan zijn.Ik had dat graag anders gezien.Ook ik had graag gezien dat onze twee fantastische meiden 40 zouden zijn geworden zonder te weten wat de wereld "kanker"ínhoudt!Helaas het mocht niet zo zijn.
Zij weten op 10- en 16 jarige leeftijd, waar het leven om gaat!Niet om wat je hebt, maar wie je bent!
Niet om wat je doet, maar wat ertoe doet!Lekker beangrijk,die grote auto voor de deur en vakanties waar niemand ooit komt,is je moeder thuis?Ook daar zijn de meningen over verdeeld.dat weet ik!
Ook ik zou graag weer een combinatie van huisvrouw en werkneemster combineren!Echter in deze tijd,valt dat niet mee!
Moet dat dan zo zijn?Misschien wel?!

Ben ik wie ik was?Nee!Ben ik wie ik ben?Ja!Een stukje 'ik' liet ik achter bij de kanker!
Een hele nieuwe ik, beleeft het leven anders!
Ik wil niet meer terug naar de oude 'ík'!
Dat kan ook niet meer.Dit is een rouwproces,afscheid nemen van je vorige leven.Je vitaliteit en kracht, energie en compassie hebben een totaal nieuwe betekenis!Na het afgelopen overlevingstraject!

Herstel en balans revalidatie traject afgerond!Já, wat ben ik blij dat ik heb deelgenomen.Niet alleen voor mijzelf, maar de band met de lotgenoten is niet te beschrijven mooi!
Máár, nu ook wel weer blij dat ik dat los kan laten, drie maal per week 2 uur lang interactie zowel fysiek als mentaal met lotgenoten, was prachtig,maar nu mag ik weer verder, op eigen benen  staan!

Dat is ook het concept. Daar komt nog bij dat onze jongste dochter deze week afscheid nam van Stichting De Kinderen.Met een Efteling bezoek!Vorig jaar stond ik daar, beide meiden uit zwaaien.Zonder haar, net chemo 2 achter de rug...geen idee wat er nog nodig was om deze strijd te winnen!Zoals onze oudste zegt:
"Toen had je nog zoveel voor de boeg mam,nu is het klaar en je bent er nog!"
En ze heeft gelijk!Het afscheid van Stichting De Kinderen, is voor ons het echte afscheid van deze traumatische, maar uiteindelijk goed aflopende weg!Het verhaal wordt nooit mooi, daarvoor was het te afschuwelijk.Toch heeft het afgelopen jaar een gouden randje, we halen de positiviteit eruit en leren daarvan!

Wij mogen dóór,dat is niet allen gegeven!
Dus maak er wat van! Maakt niet uit hoe!

 

                                                                  With love to all!