Ik heb zoveel, ondergaan, zoveel gestreden en geleden, dat ik vergat te huilen.
In alle hevigheid, worden nu in mijn hoofd doosjes opengeramd.
Doosjes ja, als in de " tale of two brains "sketch van Mark Gungor,
de moeite waard om even te bekijken!Kort: vrouwen brein is alles met elkaar verbonden...mannen brein heeft alles in doosjes, zij hebben zelfs een "Nothing Box" .Ooooh, en die wil ik ook zo graag!!
Oké terug naar de doosjes in mijn hoofd!
Doosjes met gevoelens van angst en verdriet.
Doosjes met vragen,weet je eigenlijk wel wat je overkomen is?!
Dat werd me ook vaak gevraagd, een jaar geleden, weet je wel hoe vreselijk het is wat je ondergaat?( Hoe gevaarlijk dicht je bij de dood bent?) Nee, dáár wilde ik niets over horen, ik wist heel goed wat er aan de hand wás, maar had geen tijd daar bij stil te staan! Óverleven, dat zou ik!
En dat deed ik, hier ben ik nog.
Dat besef komt weer eens keihard binnen als afgelopen week het bericht komt dat onze vriend, onze gouden schakel binnen onze revalidatie groep, is overleden.Vier weken slechts nadat hij had vernomen, dat de oorzaak van zijn vermoeidheid en andere lichamelijke klachten kanker was!
De kanker die operabel was, waartegen hij gevochten heeft met afgrijselijke chemo behandelingen!
De kanker die verdwenen was, want hij mocht gaan revalideren!
Zoals ook bij mij, ik geloof zelfs dat dit de meest gebruikelijke procedure is:
het verwijderde weefsel wordt gecontroleerd en als geconcludeerd wordt, dat het op millimeters van de snijranden vrij is van kankercellen is dan zou het, zéker met daarna nog een chemo kuur,
schóón moeten zijn!!
Et voíla, probeer weer vertrouwen op te bouwen, werk aan conditie,
geestelijke verwerking, lééf rustig verder!De dood is weer ver weg.
Feit blijft dat als een naaste overlijdt je zelf ergens rust zult moeten vinden.
Het heeft allemaal zo moeten zijn, had ik die kanker niet gekregen, was ik nooit deze mensen tegengekomen.Was ik dóórgehold in mijn leven, zonder genoeg stil te staan waar het écht omgaat!
Deze afschuwelijke ziekte zet nog steeds onze wereld op zijn kop.
De wreedheid, het verdriet, de onmacht.
vriend is niet hersteld en het gezin is verre van in balans!Als zo'n groot verdriet je treft, staat de wereld stil, zakt de grond onder je vandaan, nog zoveel plannen, geniet momenten, gekozen voor kwaliteit van leven maar zo, verloren van de tijd!Verloren, na een sportief, gezond liefdevol leven, van de keizer der ziekten!
Zo unfair!!
'Zijn Harem' zoals hij ons schertsend noemde, is enerzijds uit balans!
We missen hem maar zijn zo dankbaar dat hij voet bij stuk hield om deel te willen nemen aan juist deze revalidatie groep, zo trots dat we zoveel gedeeld en geleerd hebben, samen!!
Als enige man, direct een bijzondere rol die hij sportief droeg.
Met sprankelende ogen vooral als hij over zijn kleinkind sprak!
Een gouden hart, luisterend oor en altijd vriendelijke wijze woorden of het nu ging over communicatie of gevoel, zo veroverde hij een bijzondere plaats in ons 'nieuwe' leven!
Iemand die je in zo'n korte tijd, zó meeneemt, met zijn humor en in zijn enthousiasme, als motivator bij alle sportactiviteiten. En, met ons allen psychisch gezien zoveel 'eye openers' ervaarde,
tijdens de vaak emotionele gesprekken waarbij wij vaak verrast werden door hoe deze ziekte onze emoties, waarden van het leven en onze denkwijze meenam naar vreselijke diepten, maar ons uiteindelijke door positivering sterker maakte. Zo iemand wil je niet meer kwijt.
Zo iemand verrijkt mijn leven.
Ik zie het afgelopen jaar als een 'vooral niet dood gaan ervaring',
die een ommekeer in mijn leven bracht!
Met recht een lévenservaring, die je na een zware strijd meer balans en kleur kan geven in
het hier en nu!Áls dat hier en nu er is !
Ik heb een morgen, een overmorgen en wie weet hopelijk nog veel veel meer!
 |
| Onze gouden schakel mag er dan fysiek niet meer bij zijn, voor altijd is hij de verbinding van 10 strijdlustige vrouwen, die hem in hun hart meedragen! |
De 'harem meiden' zijn ook gerust, dat langer lijden hem en zijn gezin bespaard zijn gebleven.
Afscheid genomen, maar toch niet echt, hij heeft voor altijd een plaats in ons hart.
"een zucht is onzichtbaar
net als de wind
de nacht is onzichtbaar
als de dag begint
die ik kwijt ben
die ik nooit meer vind
maar
met mijn ogen dicht
zie ik alles
wat mijn hoofd verzint"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten