Zo, dat was het dan.Herstel en Balans afgerond. En nu...hersteld en in balans?Nee, zo werkt dat helaas niet!Ik dacht wel even aan te vangen met het volledig oppakken van mijn gezin en daarom heen hangende afspraken en het totale huishouden, daarnaast ook zoeken naar werk, nu moet het maar afgelopen zijn met dat kanker gedoe, maar als ik 's ochtends de jongste jongedame naar school heb gebracht heen gefietst, 30 treden heb gelopen en terug gefietst, mag ik echt weer even op adem komen. Dan uurtje met de hond het prachtige sterrenbos in en weer bijkomen. Gelukkig gaat dat wel redelijk snel, het herstel. Maar alleen al het idee dat je bij alle activiteiten mag nadenken, stilstaan bij je energie verbruik!Ben al niet zo een zuinig type van nature, maar doe nu toch echt enorm mijn best om niet om vier uur afgebrand te zijn.Als eigenlijk net één van de, in ieder geval voor mij, gezelligste uren van de dag, koken en samen heerlijk aan tafel, bijbabbelen en genieten van eten, aanbreken.
Ook dacht ik wel even weer aan werk te komen, selectief gezocht en gevonden vacatures,YES!
Na diverse afwijzingen na sollicitatie zakt de moed me nog verder in de schoenen.
Ik wil weer méédoen!Aan, aan, ja aan wat eigenlijk? Mijn energie level is van zero naar 50%, als ik het goed verdeel.Dát is ook wel iets dat we geleerd hebben bij onze revalidatie training.Is dát zo moeilijk dan?Já!Ik ben nog lang niet terug, de duizendpoot die ik ooit was.Sterker nog, dat moet ik ook helemaal niet willen.Ik val in herhaling maar vond deze toch wel heel erg typerend, gezien de situatie: je moet niet kunnen wat je wilt, maar willen wat je kunt!
Dat is de realiteit volgens vele begeleiders die daar voor gestudeerd hebben.
Word ik een vijfhonderpoot dan ben ik al een hele pief, met mijn 42 jaar!Ik wil wel dóór, maar het lukt nog niet!Word niet meer mijn''good old me"!Ja ik weet het, dat is niet iets waar ik me bij neer ga leggen, maar misschien moet ik dan toch maar eens luisteren naar mensen, familie,vrienden zowel als begeleiders die het beste met me voor hebben en geen gas erop geven en weer in dezelfde valkuil stappen maar luisteren en nú rust nemen. Om te verwerken wat er allemaal gebeurd is, bijdragen aan het herstel van mijn kapotte lijf, spieren moeten versterkt worden en conditioneel is er ook nog veel werk aan de winkel.Winkel, daar is het woord weer.Ja, dat is mijn vak.20 jaar lang, ervaring als verkoopster, etalagist, administratief medewerkster, rooster planner, klacht afhandeling,(lij-)leidinggevende, nou daar sta ik dan,in dit digitale tijdperk van webshops, als werkeloze 42 jarige detailhandelmedewerkster aan de kant!
.jpg)
En wat gaan we daar mee doen?Nou voorlopig, eerst maar eens alles verwerken en mijn lichaam de tijd gunnen om zich te herstellen.Afspraak bij de plastisch chirurg voor een borst reconstructie,ja daar wordt ook zo makkelijk over gepraat .Maar een buikflap operatie zoals dat zo mooi heet, ja zomaar zonder dat ik dat wil ben ik plots thuis in deze terminologie!Van je buikvet word een nieuwe borst gereconstrueerd, een operatie van ruim 9 uur. En uiteraard niet zinder risico. Ik ben echt geen pieperd, maar zonder dat ik in levensgevaar verkeer, vrijwillig zo'n zware operatie ondergaan,die keuze valt niet mee. Iedere operatie brengt risico's met zich mee.Zonder dramatisch te worden, er wordt zoals gezegd erg gemakkelijk over gepraat, meestal door mensen die langs de zijlijn stonden,
volgens mijn adviserende artsen.Toch wordt vakkundigheid uiteraard geprezen.
En mogen we uitgaan van deskundigheid.
Over een maand hebben we een afspraak. Kijk er naar uit.Echter weet dat wachttijd geboden is, want ook mensen zonder deze achtergrond staan gewoon op de wachtlijst, dus ik mag achteraan sluiten, hoe bizar is dat!En dan zijn daar de ruïnes in mijn hoofd, 9/11 is er niks bij, wat een catastrofe!
Eindelijk denk ik dan kanker achter de rug , hoe spreekwoordelijk, te hebben!
Onze lieve jongste dochter neemt als afscheid nog eenmaal deel aan Stichting de Kinderen.Een stichting waar wij helemaal niet aan deel hadden willen nemen.
Voor kinderen van ouders met kanker en ja, ook voor kinderen ,juist, van wie een ouder overleden is aan kanker!Eens te meer het besef, bij mij is alles 'goed', althans daar gaan we vanuit!Ergens moet je stoppen en vertrouwen leggen, om door te gaan.Nee, ik wil geen kanker slachtoffer zijn,maar kanker overlevende en de meeste mensen weten , gelukkig, niet wat dat inhoudt!
Kláár met kanker!
Dóór met leven!Oh wat is het leven mooi, in de idyllische wereld zonder ziekten!
Eerst was ik teleurgesteld in het einde van herstel en balans.Nu ben ik blij dat ik mijn leven weer kan inrichten zoals ik dat wil!Geen gepraat over kanker, hoewel dat soms vast nog fijn zou zijn.Maar being part of social community!Ik heb me, bij gebrek aan baan ingeschreven bij diverse vrijwilligers instanties.But,isn't it ironic,ik krijg ik van diversen de boodschap dat ik onderaan de wachtlijst sta!
En nu, ik kan niet slapen.Dingen die voor mij , ons gezin belangrijk zijn, stel ik in prioriteit!
De koningin op bezoek bij een naast gelegen dorp en daarna bij de om de hoek gelegen universiteit, niet belangrijk!
Wel belangrijk: De stemmen in mijn hoofd en gevoelens in mijn hart.
De stemmen in mijn hoofd weerspiegelen mijn gevoel.Maar het is moeilijk daar mee verder te gaan!
De discrepantie tussen wat ik wil en wat ik kan, is erg groot.
Ik moet me neerleggen bij, dat wat ik kan, al een prachtige stap is!Voorwaarts naar de nieuwe IK!
Wel weet ik waar de prioriteiten liggen,dichterbij mijzelf!
Zonder egoïstisch te worden, hoewel ik daar moeite mee heb,wil ik proberen meer te focussen op ons gezin en familie en te laten voor wat het is, dat wat buiten mijn invloed!Ik 'emphatice' sterk, met velen die minder goed van deze klote ziekte afkomen,maar niemand in mijn omgeving heeft er iets aan dat ik in zelf meededogen wegkwijn!Dat is niet waarom je het geluk hebt door te mogen gaan!Niet in die slachtofferrol, maar door!Met je beperking,dóór,naar een nieuwe baan, een nieuwe leven.Gezegend,ook al gebruik ik dat woord niet graag,met een liefhebbende echtgenoot en twee gezonde kinderen!What more can I ask for?My health?Yeah I got that back too!So let's celebrate every day!
 |
| dáár is hij,vliegenzwam! |
Wat een prachtige uitspraak die op mijn pad kwam!Ik genoot vorig jaar in mijn rolstoel van de herfst,nú wandel ik in het bos met onze hond,nog nooit zo genoten van de herfst!Deze maakte mij altijd depressief,veel regen, kou, bladeren die vallen.Nú,ik geniet van de kleuren in het bos,zoek het punt waar de zon de bomen raakt,geniet van de schaduw van andere bomen,te dwalen in dat bos,op zoek naar die éne vliegenzwam!
Genieten van de draf die onze hond neemt, op snuffeltocht naar...ja naar wát?Naar van alles!
Ik heb mijn wenkbrauwen,mijn wimpers,mijn haar, mijn leven!En ik ga er het beste van maken!
Onze kinderen zijn al jong wijs geworden, over dat het leven zomaar, zonder schuld voorbij kan zijn.Ik had dat graag anders gezien.Ook ik had graag gezien dat onze twee fantastische meiden 40 zouden zijn geworden zonder te weten wat de wereld "kanker"ínhoudt!Helaas het mocht niet zo zijn.
Zij weten op 10- en 16 jarige leeftijd, waar het leven om gaat!Niet om wat je hebt, maar wie je bent!
Niet om wat je doet, maar wat ertoe doet!Lekker beangrijk,die grote auto voor de deur en vakanties waar niemand ooit komt,is je moeder thuis?Ook daar zijn de meningen over verdeeld.dat weet ik!
Ook ik zou graag weer een combinatie van huisvrouw en werkneemster combineren!Echter in deze tijd,valt dat niet mee!
Moet dat dan zo zijn?Misschien wel?!
Ben ik wie ik was?Nee!Ben ik wie ik ben?Ja!Een stukje 'ik' liet ik achter bij de kanker!
Een hele nieuwe ik, beleeft het leven anders!
Ik wil niet meer terug naar de oude 'ík'!
Dat kan ook niet meer.Dit is een rouwproces,afscheid nemen van je vorige leven.Je vitaliteit en kracht, energie en compassie hebben een totaal nieuwe betekenis!Na het afgelopen overlevingstraject!
Herstel en balans revalidatie traject afgerond!Já, wat ben ik blij dat ik heb deelgenomen.Niet alleen voor mijzelf, maar de band met de lotgenoten is niet te beschrijven mooi!
Máár, nu ook wel weer blij dat ik dat los kan laten, drie maal per week 2 uur lang interactie zowel fysiek als mentaal met lotgenoten, was prachtig,maar nu mag ik weer verder, op eigen benen staan!
Dat is ook het concept. Daar komt nog bij dat onze jongste dochter deze week afscheid nam van Stichting De Kinderen.Met een Efteling bezoek!Vorig jaar stond ik daar, beide meiden uit zwaaien.Zonder haar, net chemo 2 achter de rug...geen idee wat er nog nodig was om deze strijd te winnen!Zoals onze oudste zegt:
"Toen had je nog zoveel voor de boeg mam,nu is het klaar en je bent er nog!"
En ze heeft gelijk!Het afscheid van Stichting De Kinderen, is voor ons het echte afscheid van deze traumatische, maar uiteindelijk goed aflopende weg!Het verhaal wordt nooit mooi, daarvoor was het te afschuwelijk.Toch heeft het afgelopen jaar een gouden randje, we halen de positiviteit eruit en leren daarvan!
Wij mogen dóór,dat is niet allen gegeven!
Dus maak er wat van! Maakt niet uit hoe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten