Ach wat valt er te zeggen,schrijven...een hoop ellende om ons heen. Alsof wij extra moeten beseffen hoe mooi we het hebben met het overleven van kanker. Al die verhalen over kanker,de een nog erger dan de ander,het lijkt soms wel of ik maar een griepje heb gehad!Met al het positivisme in de wereld red je het
niet als je pech hebt.Ik,ik heb geluk,ik weet het!
Kanker is namelijk een hele grote verzamelnaam voor een heleboel ongelukkige celdelingen,die ervoor zorgen dat je uiteindelijk aan de gevolgen, waardoor je lijf het niet meer redt, kunt overlijden.
Natuurlijk zijn er,wetenschappelijk bewezen,omstandigheden die je zelf kunt creëren,waardoor je door bewust om te gaan met voeding, je conditie en omgaan met stress ,minder kans hebt om zo'n verkeerde celdeling te krijgen.Echter dit geldt niet altijd!Sterker nog ik weet zeker dat ik niet de enige ben die ooit versteld heeft gestaan van een getroffen kanker slachtoffer die het niet redde terwijl er nooit gerookt is,geen alcohol genuttigd,rustige persoonlijkheid,geen stress,macro biotische maaltijden en toch overlijden aan de agressiefst vorm van kanker die er is.Ik leef 'bewust' zoals dat heet!Heb gerookt,eet zeker wel eens ongezond,maar ben ook gewoon niet van de links- of is het rechtsdraaiende melkzuur bewustzijnstherapie.We leven gezond,ik beweeg wel wat meer,heel bewust, we houden van lekker eten en een wijntje op zijn tijd.Dat maakt het leven aangenaam en meer kunnen we er ook niet aandoen.Zoals ook diverse artsen ons verteld hebben.Voor hen die toch echt graag meer aan hun leef- en eet patroon willen aanpassen om zo de kanker buiten de deur te houden,daarvoor heb ik veel respect!
Volg vooral je gevoel en doe wat je moet doen!
Ik word nog steeds,ach wat zijn 9 maanden op een leven van 42 jaar,geleefd door mijn ziekte.
Iedere dag is daar de confrontatie met het niet meer vanzelfsprekend leven.
Vooral uiteraard als ik wil slapen. Door vocht wederom weet ik niet hoe ik moet gaan liggen,vanwege de druk die liggen op alle manieren veroorzaakt op mijn borstbeen.Dan is het litteken enorm pijnlijk,alsof het in brand staat!Het was een dunne streep, nu door het vocht staat er meer spanning op en wordt dat breder.Ach hoe het eruitziet interesseert me niet, maar dat het zo pijnlijk is dat ik bang ben dat het openklapt is wel angstig.Ik ga maar eens praten met de chirurg!Want de fysiotherapeute, heeft reeds diverse keren nu getracht, naast de lymfedrainage massage ook door middel van tape de spanning te verminderen,maar dat werkt dus maar tijdelijk.
Dan merk ik gedurende de dag het gewicht van die ellendige prothese.En de belemmering in het gebruik van mijn arm.Het is voor een buitenstaander niet te merken.Ik kan in principe alles.
Ook wat hoger reiken als ik iets uit een kast wil halen boven mijn hoofd bijvoorbeeld.
Maar merk dat ik al bij de minste keer dat ik wat zwaarder huishoudelijk werk verricht,er weer oververmoeidheid, pijn en tintelingen optreden in de arm en schouder!
De 'dove' stukken huid,blijven gevoelloos.
Conditioneel gaat het ook moeizaam vooruit.Heb nu ook enkele keren mogen ervaren dat,omdat ik probeer alles op de fiets te doen, bij veel tegenwind het voor mij echt nog geen appeltje eitje is om vooruit te komen.Ik lijk heel wat, waarschijnlijk, voor mijn omstanders en ik weet het, natuurlijk lag ik pas 8 weken geleden voor de laatste keer onder de bestraler en had ik toen niet gedacht dat ik 2 maanden later al weer zoveel wél zou kunnen, maar er zijn rijpe bejaarden met een betere conditie!
Dat is gewoon toch frustrerend als je weer wat beter in je vel zit en vóóruit wilt!
 |
| RESPECT ! |
anderhalve kilometer heen...ik op de terugweg(dus bijna drie hele kilometers afgelegd!) echt duizelig werd van inspanning en blij was veilig thuis te zijn. Heb gewoon op de bank liggen rusten en moest wat eten zo flauw was ik ervan.
De hometrainer fietst wat prettiger vanwege het gebrek aan weersinvloeden maar ook als ik langer dan een half uur train,voel ik me totaal uitgeput.
Ergens voelt het goed natuurlijk,maar ik ben zo óp,dat ik echt bij moet komen met liggen,op adem komen,wat eten en dan na een half uurtje gaat het wel weer...zucht!
Respect voor alle deelnemers aan Alpe d'Huez!28,5 miljoen is er dit jaar opgehaald,ondanks de economische crisis!
Kanker heb je niet alleen!Hulde ook aan alle mensen langs de lijn!
Alle supporters op die berg,maar vooral ook iedereen klaar staat voor mensen met kanker !
Het is geweldig dat er zoveel opgehaald is,voor onderzoek naar nog meer genezing van deze vreselijke ziekte.Want er zijn naast de bekendste kankers, long-,darm-, huid-, borst kanker en leukemie waar erg veel onderzoek en dus progressie qua genezing naar is,ook velen andere onbekendere kankers waar nog steeds zo weinig over bekend is dat onderzoek nog in het 'muizenstadium' is!!Bijna niet te geloven anno 2012,maar er is zoveel dat de wetenschap niet weet!
Ik las een artikel over een nieuwe ontwikkeling in de strijd tegen borstkanker,als het een eiwit gevoelige tumor betreft,tijdens een conventie in Chicago werden de resultaten van de 'smartbomb'gepresenteerd!Fantastisch een middel dat direct in de tumor zijn werk doet en niet je gezonde cellen overal ook aantast!Na het artikel diverse keren gelezen te hebben,besef ik dat dat heel mooi is maar in mijn achterhoofd hoor ik oncoloog en chirurg nog zeggen,naar aanleiding van mijn vraag of er dan toch echt geen kanker cellen verder in mijn lijf zouden zitten,het zat ten slotte in mijn lymfeklieren:
"Er is 5 maal een aanval met chemo geweest,dat komt door je hele lijf,van je hersenen tot de nagels van je tenen! Als er al nog ergens een verdwaalde cel was dan heeft die het niet overleefd.
Daar moet je van uitgaan!"
Dus ach wat dat betreft prachtig als je een kleine tumor hebt en je niet de aanval met chemisch onweer aan hoeft te gaan, met je hele lijf, maar bij uitzaaiing...is er geen keuze,voel ik me toch nu wel wat meer gerust!
En begrijp ik dat plaatselijke behandeling niet mogelijk was geweest!
En dat ik zoals ik vernam van mijn oncoloog toen ik hem spontaan in het ziekenhuis tegenkwam terwijl ik op ziekenbezoek wilde gaan : "Vertrouwen op dat we gedaan hebben wat goed is,weer vertrouwen in je eigen lijf krijgen en je touwtjes terug in handen nemen,dat kunnen wij je niet geven,dat moet je zelf opbouwen." Angst is een slechte raadgever ik heb geleerd mijn gevoel te volgen.Laat je niet door angst leiden, natuurlijk ben ik bang geweest,maar alles is nodig geweest om te overleven.Vertrouwen in je artsen en familie en vrienden om je heen.Maar vooral op jezelf.Op je lijf.
Zelfvertrouwen heeft een hele ander betekenis gekregen.
Voor wie geïnteresseerd is in het artikel je vindt het hier: http://m.apnews.mobi/ap/db_6776/contentdetail.htm?contentguid=jn9BbOHg
Komende week een gesprek met de diëtiste,dat een heel andere wending gaat krijgen.In verband met die flauwtes na inspanning ga ik toch eens praten over mijn voedingspatroon waarin ik wel wil afvallen maar ook conditie wil opbouwen met een lijf dat nog herstellende is!Ja daar ben ik dan al weer mee bezig !
Want ik wil de draad wel weer eens oppakken!Dat gedoe heeft lang genoeg geduurd!
Het is niet te geloven maar terwijl ik dit schrijf gaat de telefoon,mijn nieuwe vriendin/lotgenoot sinds december 2011!Zij voor haar eerste chemo op het oncologisch dagbehandelingscentrum en ik voor de vijfde en we kennen elkaar alleen van al jaren 'Hallo' zeggen op het schoolplein.Haar zoon drie jaar jonger dan Maddy en haar dochter een jaar ouder dan Madelief.Borstkanker,een andere vorm dan ik maar toch ook eerst chemo...met te weinig resultaat,amputatie twee weken geleden, afgelopen week de uitslag!Slecht nieuws...WAT??Er zijn teveel cellen na onderzoek van het verwijderd materiaal,dus nu eerst herstellen van de operatie,dan bestraling en dan mag ze waarschijnlijk nogmaals een chemo behandeling ondergaan!En je staat met je rug tegen de muur,opgeven is inderdaad geen optie!
Oh je wilt het allemaal niet horen, ik snap het. Lekker je leven doorleven,onbezorgd,druk maken om je werk,of het ontslag wat er aan zit te komen,te weinig geld om op vakantie te gaan...Er zijn mensen die te weinig geld hebben om hun kinderen te kunnen verzorgen en hebben hier ook niet altijd zelf voor gekozen!Het is allemaal triviaal.IK, die me druk maak om mijn haar...dat ik weer heb maar niet zit zoals ik dat wil!IK, die inderdaad me druk maak om een nieuwe baan en hoe nu verder in de toekomst!
Fijn,de eerste wedstrijd Nederland in het European Championship...een deceptie.Nederland - Denemarken..heb mijn armtraining niet in praktijk kunnen brengen!Geen armen in de lucht voor een doelpunt!
Er viel 28 keer,bijna een goal!
Maar net mis is nog steeds geen punt!
Gosh, is de grond daar wat verzakt,die gasten schieten alles over!
Het doel misschien kleiner,alles gaat naast.Het gras niet lekker gesproeid?
Winnaars hebben altijd een plan, verliezers hebben altijd een excuus volgens oud bondscoach Marc Lammers(hockey)!
We zullen zien of Bert van Marwijk en zijn team ook een plan hebben!
Lekker druk om maken,blij dat ik dat weer kan.
En spanning van Maddy die wel of niet kampioen wordt!Ja en het is een feit,beide meiden zijn beste in hun poule,hard gevochten,focus,combineren en presteren,daar kunnen onze voetballers nog wat van leren.Kom van dat voetstuk af en speel je eigen spel!
Beide meiden,ondanks een moeder met kanker en een vader die zich 8 maanden als mantelzorger heeft moeten ontplooien, prima vrienden groep en prachtige schoolresultaten!
Dankbaar daar van te mogen genieten,dat is wat telt!
Wij zijn het team dat telt!En we supporteren ook graag andere teams die bij ons dan weer langs de lijn stonden!En de overwinning is het leven dat we weer zelf in de hand kunnen nemen!
En natuurlijk over drie dagen enorm nerveus over DE wedstrijd: Nederland - Duitsland!That's Life!
IK heb een toekomst.
IK word nog steeds geleefd door de borstkanker strijd die we gevoerd hebben.
IK die word geleefd,van fysio,naar diëtiste,naar medisch psychologe,naar hometrainer enzovoorts.
IK die word geleefd, het woord zegt het: geLEEFd!
Ik mag leven,ik leef!
Luisteren - Leo Buscaglia
Als ik je vraag te luisteren en je begint mij adviezen te geven,
dan doe je niet wat ik je vraag.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen waarom ik iets niet zo moet voelen als ik het voel
dan neem je mijn gevoelens niet serieus.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij denkt dat jij iets moet doen om mijn probleem op te lossen
dan laat je mij in de steek hoe vreemd het ook mag lijken. Misschien is dat de reden waarom voor sommige mensen bidden werkt
omdat God niets terug zegt en hij geen adviezen geeft of probeert om de dingen te regelen.
Hij luistert alleen maar en vertrouwt erop dat je er zelf wel uitkomt.
Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar me en probeer me te begrijpen.
En als je wilt praten wacht dan even en ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren"
 |
| Leo Buscaglia 31 maart 1924-12juni 1998 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten