Het schrijven ter informatie over hoe het met me gaat is ook een verwerking. Absoluut.
En dát is waar ik ook op dit moment midden in zit.Alles wat er in de afgelopen 9 maanden gebeurt is,mag ik me nu realiseren.Ik mag van mezelf er nú bij stil staan het een plaats geven.En met behulp van alle agenda's en belevingen van familie alles terug halen op een rijtje zetten, ik mag er over nadenken en opbergen.
Uitbehandeld,niks spannends meer te melden? Genezen van kanker(?)!
Ik blijf schrijven en posten omdat ik echt na negen maanden nog niet kláár ben.Onze verwachtingen in het leven zijn bijgesteld.Leven is een geschenk.Gezondheid is het allerbelangrijkste goed. Hoezeer het je ook tegen zit,met geen pen valt te beschrijven wat het het is om op de rand te staan. Om te moeten vechten voor je leven,met geen woorden te benoemen hoe het is een deel van je lijf af te moeten staan om te overleven. En daar dagelijks mee geconfronteerd te worden!Nu alweer bijna 6 maanden geleden,6 december, lag ik ziek in bed ,rust te houden in verband met Mr Chemo,my friend zoals ik het medicijn omarmde.Met hoge onverklaarbare koortsen,waardoor duidelijk werd dat het genoeg was.Mijn lichaam trok het niet meer.
Mijn 'vriend' in de strijd tegen kanker, in de strijd te overleven werd mij haast fataal!
Leek zijn werk gedaan te hebben,echter de kanker was sterker dan al het gif in mijn aderen,bleek een maand later!Mijn borst werd amper 4 maanden geleden geamputeerd.Ik kwam een bloedmooie jong vrouw tegen (winkelend) en Madelief wees me erop, deze beeldschone jongedame zat in een rolstoel omdat ze geen benen(meer) had. Alsof het zo moet zijn kom ik dit soort 'verhalen' vaak tegen. Ook verhalen over mensen die overleden zijn aan borstkanker.Nooit bij stil gestaan.
 |
| In Memoriam ,zij verloor de strijd! |
als ik vertel, briefly,wat me ovekomen is ...dat er mensen zijn die dan een nog stérker verhaal dienen te moeten vertellen.
Volgens mij heb ik het hier al eerder over gehad. Als iemand liefdesverdriet heeft,of een naaste is overleden,dan belast je hem toch ook niet met jouw verdriet?Of jouw verhaal...waarom bij een ziekte als kanker dan wel?Iedereen in mijn omgeving lijkt wel een 'dergelijk' verhaal te hebben. Niet uit eerste hand,lucky them,maar de second hand stories are enormous!
Negen maanden na het slechte nieuws,25 mei 2012,ben ik weer fit genoeg om met volle teugen te genieten van het leven.Wij vertrekken het Pinksterweekend om op het heerlijke huis van vrienden te passen. Inclusief hun honden en de beessies van andere bevriende dorpsgenoten.Nu pas,vandaag ,nu ik dit schrijf besef ik waarom ik zo emotioneel was daar te zijn. Niet alleen hebben wij als gezin afgelopen zomer daar ook prachtige momenten beleefd,in onwetendheid terwijl ik toen ook al zwaar kanker had.Maar ook die 9 maanden later er weer zijn,een borst minder maar mogen leven.Moet ik daar niet zo zwaar aan tillen?Misschien!Ik weet het niet. Iedere dag word ik wakker en dwing mezelf op te staan en voor mijn man, kinderen en hond te gaan zorgen.In het besef dat ik nog steeds twee ouders heb die van mij,ons houden en vice versa en mijn zus,schoonzus,lieve zwagers,neefjes en nichtjes waarvan we zo veel houden.Vrienden en vriendinnen met wie we samen willen lachen,huilen en zeuren,maar vooral willen gaan genieten van onze kinderen en misschien wel kleinkinderen!Iedere dag word ik geconfronteerd met kanker, niet alleen op de momenten dat ik naar fysiotherapie ga voor conditie opbouw en lymfedrainage,of naar 'mijn' Dr Rossi,medisch psychologe,maar iedere dag onder de douche en vooral bij het slapen.
Overdag bij 'wat trek ik aan' en'zit alles wel goed'....Klinkt raar?Zo is het wel,kan het niet mooier maken.Niet erger ook trouwens.Ik weet het...ik kan nog lopen,zingen,lachen,koken,genieten en van alles meer,ook zonder borst,toch blijft het een gemis en confrontatie.
Met het leven of het leven dat ik bijna niet meer had. Niet te lang in blijven hangen?
JA dat klopt.En daarom ga ik ook door. Maar hoe bijzonder is het toch,dat je amper twee maanden geleden je laatste bestraling had,na 5 chemoos,2 operaties onder narcose in 3 weken,met zo een gehavend lijf nu al weer je bijna normale dagritme oppakt?Op de fiets zoals voorheen,boodschappen en Madelief naar school.Gosh ik had dat niet durven dromen dat dat weer zo zou zijn. Zeuren over 'stress' van drukke dag,moet hier zijn ,moet daar zijn en maar door!Heerlijk!!
Het valt niet mee om je in te leven in een andermans bestaan.Het is iets dat ik mijn hele leven probeer te doen.Met als doel anderen te kunnen helpen,hun pijn te verzachten,lijden te verlichten.Ook naar onze kinderen toe probeer ik in situaties de rollen om te draaien. Stel dat jij in zo'n situatie zit?Je ouders gaan scheiden en jij bent dat kind dat al op 5 verschillende scholen hebt gezeten vanwege verhuizingen...?Hoe zou jij je voelen,wat zou jij doen?Niet altijd even gemakkelijk voor te stellen,maar om alles eens te bekijken vanuit een ander oogpunt. Ook hier leer ik veel van kinderen.Kinderen die in een traumatische ervaring als deze,onder andere onze situatie,er het beste van maken. Doorgaan,zoveel mogelijk vasthouden aan hun eigen patroon.Positiviteit ZIEN!
Zuur is het dan als bijvoorbeeld op school daar totaal niet bij stil gestaan wordt.Verkorte cursus 'omgaan met teleurstelling'hebben onze kids al wel gehad, hoor.Hoeft niet nog een keer op school ook zo te zijn.
Helaas is het wel zo. En ja natuurlijk maak ik me daar druk om.Krijg ik het te horen van manlief,die probeert om in gesprek te blijven en van mijn zus , 'laat gaan,laat gaan', mijn zwager die als een ware Moskovich mij een reprimande geeft 'dát vooral te los te laten'!Klopt, ze hebben meer dan gelijk!
Geen negatieve energie!Verspilling!Focus!
Positieve energie ís wat mij 9 maanden op de been heeft gehouden.En ik gun mezelf nu amper tijd om verdrietig en boos te zijn over wat ons overkomen is. Ons,ja want ik ben niet alleen.
Mijn gezin en familie en alle meelevende vrienden die ons zo gesteund hebben in deze strijd!
Met hen gaan we feesten. Het leven vieren,omdat het een feest waard is .
Ik??Ík ben er nog lang niet,maar tegen de tijd dat dat feest gevierd wordt,ben ik een heel stuk verder!
Afgelopen week was ik in het ziekenhuis en terwijl ik wachtte op Maddy die in gesprek was met haar psychich begeleidster,bedacht ik me dat ik iedereen van de medische staf bedankt had, behalve de mammacare verpleegkundigen en mijn chirurgen.Zowel de arts die mijn borst verwijderd heeft als mijn chirurg die mijn liesonstekingen behandeld heeft, ook tijdens chemo een terugkerend probleem.
Dus ik koop een kaart en traktatie voor hen en wil dat gaan afgeven op chirurgie.
Sta ik aan de balie bij de medisch secretaresse,komt mijn behandelend chirurg net naar buiten,zelf...gebeurt zelden(!),om een patiënt op te roepen. Ik maak van deze iet wat vreemde gelegenheid gebruik hem de traktatie en kaart te overhandigen.Hij bedankt me met een knuffel en drie zoenen...MAF ...maar bijzonder!
Vervolgens zit ik op oncologie,waar die gesprekken met de kids plaats vinden te wachten,komt ineens uit de overlegruimte,na 8 verpleegkundigen,mijn oncoloog naar buiten.Die zich vervolgens als écht mens opstelt,me bijna niet herkent had met háár en zo goed als ik er ,schijnbaar, uitzie!Een goed gesprek van mens tot mens en niet van patiënt tot arts,is een feit.Het moest zo zijn,beide gevallen op de juiste tijd,op de juiste plaats te zijn.
Mede dankzij wijze woorden van een vriendin en lotgenoot pik ik de draad op met 'dankbaarheid'!
Niet verdrietig zijn en heimwee hebben naar wat was en wat er is gebeurt.Maar dankbaar voor het zijn en wat er in de toekomst ligt.Alle kleine dingen,van het wandelen met Doggie tot boterbloemen en klaprozen in het veld tot de gehaktbal op de vier of soms vijf of zes borden mogen serveren!
Nee het valt niet altijd mee dit vast te houden,maar zoals Eric Schmidt van Google zegt "Growth is what matters".
Groei op alle manieren.In jezelf en omgang met anderen.Leer, groei en beleef iedere dag,geniet van de kleinste dingen.Klinkt clichée?Probeer het maar eens!!
Dankbaar zijn voor wat er wél is en wat je wél hebt!
In mijn geval,mijn leven terug,gewond en beschadigd,maar ik ben er nog.
Onbelangrijke dingen zijn weer belangrijk: "zit mijn haar wel goed?"Heerlijk zoveel haar als ik heb.
Het kan al achter mijn oren!Al dat (grijze) haar en mijn wenkbrauwen en wimpers bijgekleurd et voilá ik lijk weer meer op, IK!Zoals de prachtige positieve verwondering in vele ogen mij zeggen!Ook al zijn er mensen die twee keer moeten kijken of IK het wel ben, wat ik zeker snap,want dat heb ik zelf ook nog regelmatig als ik mezelf in een winkelruit zie,haha!
 |
| But I'm ME! |
P.S. Update lichamelijk: Nog veel pijn op mijn borstkas.Daar zit ook veel vocht.Gelukkig dáár en niet in mijn arm!Op mijn borstkas soms een branderig gevoel en eenzelfde 'bizar',pijnlijk gevoel als toen ik nog een borst had en de chemo zijn werk deed.
Alsof er een vrachtwagen over heen gereden is. Bont en blauw,alsof ik uit de strijd kom met Rocky Balboa.
Was het maar waar dan had ik Sly Stallone in ieder geval ontmoet ;-)
Ook nog wel lichte handicap van mijn linkerarm waarmee ik nog niet alles kan, wat ik wel wil.
Juichen als Oranje scoort....bijvoorbeeld,dan blijft die arm nog wat achter.Misschien als ze veel scoren...goede therapie!Nog 8 dagen te gaan!En als ik Johnny de Mol zijn reportage mag geloven, willen in ieder geval Wesley,Mark en Gregory met die EK beker naar huis!
Wesley Sneijder
Arjen Robben
Dirk Kuyt
Ibrahim Afellay
Robin van Persie
Klaas-Jan Huntelaar
John Heitinga
Gregory van der Wiel
Maarten Stekelenburg
Michel Vorm
Mark van Bommel
Nigel de Jong
Rafael van der Vaart
Stijn Schaars
Joris Mathijsen
Khalid Boulahrouz
Wilfred Bouma
Ron Vlaar
Tim Krul
Kevin Strootman
Jetro Willems
Luuk de Jong
Luciano Narsingh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten